تبیین ضرورت نگرش سیستمی به معماری پایداربرای درک پیچیدگی های زمینه تکنیکی-اجتماعی دنیای معاصر و در راستای توسعه درون زا

به دلیل اختلافات ماهیتی میان کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه،حل مسئله های توسعه ی پایدار، نیازمند نگاه هایی است که درعین پاسخگویی به مسئله های واحد جهانی، راه حلها را با عطف به ظرفیتها و براساس تقویت ساختارهای بومی در راستای اولویت های توسعه ی هر جامعه تعریف و تبیین نماید. بدین منظور و در معماری پایدار، پرهیز از به کارگیری رویکردهای جزءنگرانهای که تفکر و برنامه ریزی برای طراحی را با نگاهی محصول محور وصرفا برای قرارگیری در چارچوب استانداردهای ارزیابی جهت می دهند و به کارگیری رویکردهای کلنگر و کلان نگری که چرخه ی فرایندهای طراحیو تولید محصول معماری را درون چرخه های کلی سایر فعالیتهای انسانی زمینه هر جامعه تعریف کند ضروری است. در این مقاله که هدف آن بیان یک ضرورت )بهره گیری از عینک نگرش سیستمی به معماری(، برای تسریع دستیابی به توسعه پایدار با رویکردی درون زا است، با استفاده از روشی تحلیلی توصیفی، به بررسی ادبیات پژوهش در حوزه های پایداری ، توسعه و طراحی پرداخته تا در پرتو این جستوجو، به شناخت چندجانبهای دستیابیم. شناختی که به مادر درک چیستی دیدگاه های امروزی در مسئله پایداری و طراحی)به عنوان رویکرد عام در حل مسئله( و چگونگی دیدگاه مورد نیاز در معماری برای قرارگیری در مسیر توسعه پایدار منطبق بر شرایط منحصر به فرد هر جامعه کمک خواهد نمود. نتایج این پژوهش نشان داد که تکامل مفهوم پایداری در توسعه پایدار و نیز سیر تکامل رویکردهای طراحی در راستای پایداری ، به سمت درون زایی -که مفهومی سیستمی با نگاهی چند مقیاسه به فرایندها درون یک زمینه کلی در مقیاس جامعه است- گرایش پیدا کرده اند. بر این اساس، فرایند طراحی در معماری پایدار نیز بایستی درون زا بوده و معماری برای جهتگیری صحیح و تسریع حرکت به سمت توسعه پایدار باید با ویژگیهای درونزایی توسعه پایدار و رویکردهای نوین طراحی همراه، هماهنگ و سازگار شود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، درونزایی ، تفکر سیستمی ، طراحی برای پایداری ، توسعه ، پیچیدگی زمینه