طبیعت گرایی در نقاشی های چین و ایران (دوران سونگ، یوآن و مغولان ایلخانی)

دو فرهنگ و تمدن چین و ایران از سالیان پیش در قاره پهناور آسیا خودنمایی می کردند. شاید بهدلیل فاصله مکانی این دو قدرت بزرگ بود که در طول تاریخ دو امپراطوری چین و ایران هرگزدر مقابل هم نایستادند. اما این دو قدرت عظیم آسیایی، همواره با یکدیگر ارتباطاتی داشتند کهاین ارتباطات خواه بازرگانی و خواه فرهنگی، تاثیراتی بر فرهنگ مقابل داشته است. هم ایرانیان وهم چینیان به خاطر وفاداری به سنت ها، عناصر فرهنگی وارداتی را به نوعی با فرهنگ و سنت خودهمرنگ و همسو می کردند. ایرانیان انعطاف خاصی نسبت به پذیرش هنر و فرهنگ جدید از خودنشان می دهند؛ ابتدا با آن عجین شده و سپس به تدریج استعداد و خلاقیت خاص خود را از لابلایاین مراودات فرهنگی جلوه گر می سازند.یکی از جنبه های تاثیرگذار خارجی بر هنر ایران، هنر چین است که در بستر یکی از قدیمی ترینتمدن های بشری شکل گرفته است. با حمله مغول ها به ایران در سده ی سیزدهم / هفتم و با روی کارآمدن ایلخانان، پس از سپری شدن ناآرامی ها و آشوب ها، ارتباطات بین دو کشور ایران و چین، بهعصر طلایی خود رسید؛ چرا که هر دو کشور مورد حمله یک مهاجم خارجی قرار گرفته و تحتحکومت واحد مغول اداره می شدند. حاکمان مغولی (خاندان سونگ و یوآن) که به طور جدیتحت تاثیر فرهنگ و هنر غنی چین قرار گرفته بودند، از طریق ارتباطات سیاسی، تجاری و بعدهافرهنگی، این علاقه ی خود را به هم پیمان خویش در ایران نیز تسری بخشیده و مقدمات تاثیر متقابلهنر ایران و چین در زمینه های مختلف هنری و از جمله نقاشی، فراهم کردند.

کلیدواژه ها:

عناصر طبیعی ، نقاشی ، مغولان ایلخانی ، دوران سونگ و یوآن ، مضامین و زیبایی نقوش