مروری بر مشخصات کلی انواع منعقد کننده های مورد استفاده در تصفیه آب

انعقاد، یک فرآیند شیمیایی تصفیه برای ناپایدارسازی ذرات کلوئیدی است. فرآیند انعقاد شیمیایی در تصفیه خانه های آب یکی از مراحل مهم جهت حذف و یا کاهش کدورت، رنگ و میکرو ارگانیزم ها می باشد به طوری که از انعقاد و لخته سازی به عنوان قلب تصفیه خانه های آب شرب نام می برند. در فرآیند انعقاد، مواد شیمیایی خاصی به آب افزوده میشود تا اینکه نیروهای پایدارکننده را شکسته یا نیروهای ناپایدار کننده را تقویت کرده و یا هر دو عمل را همزمان انجام دهند، انعقاد سازی موفق، شرط لازم برای عملکرد خوب فیلترها و نیز کنترل محصولات فرعی ناشی از گندزدایی است، از این رو انعقاد سازی موفق مستلزم حذف کدورت و حذف مواد آلی محلول است. تاکنون، نمکهای فلزی مانند سولفات آلومینیوم (آلوم)، سولفات فریک، کلراید فریک و نمکهای فرو (آهن(II به عنوان منعقدکننده به کار می رفته اند. اگرچه در سالهای اخیر پلیمرها (ترکیبات آلی دارای زنجیر مولکولی بلند) همراه یا به جای نمکهای فلزی برای ارتقاء و تقویت فرایند انعقاد استفاده شدهاند. املاح فلزات که به عنوان منعقد کننده وارد آب میشوند، در اثر هیدرولیز به صورت یونی یا هیدروکسید یا هیدروکسیدهای باردار، در میآیند. بوجود آمدن این مولکول باردار بزرگ با خنثی نمودن ذرات کلوئیدی و کاهش پتانسیل زتا (اختلاف پتانسیل بین فاز پخش شده و محیط اطراف آن) که عامل اصلی دافعه بین ذرات کلوئیدی میباشد، امکان لازم برای عمل نمودن نیروی واندروالسی بوجود میآورند که موجب چسبیدن ذرات به یکدیگر میشود.

کلیدواژه ها:

تصفیه آب ، ذرات کلوئیدی ، انعقاد و لخته سازی ، منعقد کننده ها