ارزیابی شاخص های کیفیت زندگی شهری با رویکرد رضایتمندی

بالاترین هدف توسعه و مدیریت شهری، بهبود کیفیت زندگی و رضایت مندی شهروندان از محیط مسکونی آنها است؛ حال آنکه رضایت مندی، مفهومی چندبعدی دارد و از شاخص های مختلفی شکل می گیرد. رشد شتابان شهرها، افزایش تصاعدی جمعیت شهری و در پی آن رشد نامناسب و ناهمساز کالبدی به علاوه نگاه کمی گرایانه به برنامه ریزی شهری و محلات، پی آمدهایی نظیر تغییر فرهنگ محلات، مهاجرت های بین محله ای و نارضایتی از کیفیت محیط های شهری در پی دارد، که با از دست دادن هویت و احساس تعلق ساکنان همراه است. کیفیت محیط شهری یکی از دغدغه های اساسی نهادهای مدیریت و برنامه ریزی شهری است. بافت فرسوده شهری به عرصه هایی از محدوده قانونی شهرها اطلاق می شود که به دلیل فرسودگی و سطح نازل کیفیت محیطی در آنها مسایل و مشکلات خاصی را برای شهرها به وجود آوردهاند؛ و همواره شاهد این موضوع هستیم که در این بافت ها توقعات شهروندان در ارتباط با کیفیت محیط سکونت خود تحقق نیافته و رضایت ساکنین از فضای زندگی در سطوح پایینی قرار دارد. شاید بتوان علت این مطلب را در عدم همسویی انگاره های شهروندان از یک فضای زیستی مطلوب که به رضایتمندی آنان از محل زندگیشان میانجامد با رویکردهای مدیران شهری در ساماندهی این گونه بافت ها یافت. مقاله حاضر با هدف بررسی ارزیابی شاخص های کیفیت زندگی شهری با رویکرد رضایتمندی می باشد. روش به کار گرفته شده در این تحقیق توصیفی – تحلیلی بوده بر اساس زمان گردآوری اطلاعات از نوع تحقیقات مقطعی است. روش جمع آور اطلاعات از نوع کتابخانه ای ،اسنادی و سایت های اینترنتی صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی شهری ، بافت فرسوده ، رضایتمندی ، شهروندان