بررسی تاثیر آمایش سرزمین وکاربردهای آن در نظام برنامهریزی ایران

در نظام برنامه ریزی ایران آمایش سرزمین و سابقه تهیه و تدوین آن به سالهای قبل از انقلاب برمی گردد که نشان دهنده جایگاه و اهمیت آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی کشور است. بنا به ضرورتهای فضایی کشور مرحله جدید مطالعات آمایش در کشور از سال 76 شروع و در حال حاضر در مرحله تهیه و تدوین نهایی می باشد. این مطالعات بعنوان سند بالادست اسناد توسعه کشور، الگوی تهیه و تدوین برنامه های توسعه 5 ساله و سایر برنامه های توسعه کشور خواهد بود و در کنار سایر برنامه ریزیهای اقتصادی می تواند پاسخگوی بسیاری از مشکلات و کمبودهای جامعه باشد.پیشینه توجه به ویژگی های منطقه ای و ملی به مدیریت آمایش سرزمین در برنامه ریزی های توسعه، از دو زاویه دیرینگی و تازگی برخوردار است، از آن جهت دیرینه است که به زمان حضور انسان در پهنه زمین و تعریف سرزمین و کنجکاوی نسبت به حیات بازمی گردد و تازگی آن مربوط به یکصد ساله اخیر است که عمدتا در نیمه سده اخیر و بعد از جنگ جهانی دوم و با مطالعات فرانسوی ها آغاز گردید.در این مقاله سعی شده ضمن اشاره کلی به سابقه آمایش سرزمین در کشور و ضرورت انجام مطالعات آمایش، جایگاه آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی کشور مورد بحث قرار گرفته و فرایندهای منطقی برنامه ریزی در ارتباط با سطوح مختلف جغرافیایی تحلیل شود. هدف کلی این مقاله بررسی شاخص های مهم آمایش سرزمین در سیاست افزایش جمعیت و سپس اولویت بندی استان های کشور بر اساس این شاخص ها برای افزایش جمعیت است. این مقاله به شیوه ای تحلیلی- توصیفی نگاشته شده است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، برنامه ریزی ، آمایش جهان ، آمایش سرزمین ، فرایند آمایش