بررسی اعتبار مرور زمان در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران

انگیزه نویسندگان این مقاله بیان جایگاه فعلی «مرور زمان» در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران است که جهت تبیین این هدف کوشیده اند تا تعریفی از این پدیده به دست داده و ضمن بیان اقسام مرور زمان در نظامهای حقوقی برجسته معاصر انواعی از آن که در نظام حقوقی ایران پذیرفته شده مشخص و با اشاره ای کوتاه به سرگذشت تحلیلی جالب آن در سیر قانونگذاری بعد از انقلاب ، نقطه نظر حقودانان و فقهاء عظام را به اختصار بیان دارند و از این طریق به فرضیات مطروحه شامل:1. پذیرش عام الشمول پدیده مرور زمان در حقوق کشورها2. مقبولیت این تاسیس در نظام حقوقی ایران قبل از انقلاب3. میزان پذیرش مرور زمان توسط فقها در نظام حقوقی اسلام4. نهایتا اثبات ضرورت پذیرش آن و بروز اختلالات بسیار در نظام مبادلات و قراردادها در صورت طرد این تاسیس از نظام حقوقی کشور به ویژه دربعد روابط بین اللملی را مورد بحث و تجزیه و تحلیل قرار دهند و در پایان به نتیجه گیری بپردازند.روش این تحقیق میدانی و کتابخانه ای و متکی بر اطلاعات گرد آمده از متون فقهی و تالیفات حقوقی و یا نرم افزارهای رایانه ای و بعضا مصاحبه و شاوره با مدرسین برجسته حوزه های علمیه و دانشگاهی است و مباحث اصلی این نوشتار شامل موارد زیر است ، که در نهایت منجر به تدوین مبحث پایانی یا یافته های تحقیق گردیده که به میزان توجهی حاوی مباحث اصلی این مقاله می باشد .

کلیدواژه ها:

مرور زمان ، نظام حقوقی ایران ، سقوط تعهد ، قواعد فقهی