ظرفیت دانش‌های بومی شترداران در توسعه همساز با محیط (مورد: روستای حسن‌آباد دامغان)

امروزه در ادبیات توسعه، پارادایم‌هایی نظیر توسعه روستایی درون زا، معیشت پایدار روستایی، توسعه پایدار و پساتوسعه، کاربرد دانش بومی در توسعه جوامع، به ویژه جوامع محلی دارای طرفدارانی است. از این رو توجه به این موضوع، شناسایی چارچوب و روش شناختی متناسب آن، اهمیت فراوانی یافته است. دستیابی به توسعه همه جانبه پایدار، نیازمند استفاده از تجارب چند هزار ساله پیشینیان؛ و به عبارتی مادر دانش رسمی است. شترداران همانند دیگر جوامع بومی از دانش‌های بومی ارزشمندی برخوردارند که تاکنون کمتر مورد توجه بوده است. در این تحقیق، دانش بومی شترداران حسن آباد دامغان، به عنوان مهم‌ترین روستای شتردار شهرستان دامغان به روش میدانی مورد بررسی قرار گرفته است؛ با روش نمونه گیری گلوله برفی افراد مورد مطالعه انتخاب شدند؛ از تکنیک‌های مشاهده مشارکتی، مشاهده آزاد و مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. مقاله بخشی از دانش بومی شترداران روستای حسن آباد را بررسی کرده است که در حال فراموشی است ولی می‌تواند به عنوان مکمل دانش رسمی یا نوین مورد توجه قرار گیرد. نتیجه نشان می‌دهد که دانش بومی منطقه ظرفیت زیادی جهت تداوم روند توسعه همساز با محیط دارد و می‌تواند در گسترش دانش رسمی توسعه منطقه مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

دانش بومی شترداری ، دانش رسمی ، توسعه همساز با محیط ، حسن آباد دامغان