بررسی چگونگی به کارگیری ظرفیت های نهادی و اجتماعی استان خوزستان در مدیریت خشکسالی

گسترش ارتباط پیچیده انسان با اکوسیستم، نیاز به تشکیل نهادهایی که انسان بتواند با استفاده از ظرفیت آنها محدودیت های خود را در ارتباط و استفاده از محیط اطراف خود مدیریت نماید، آشکار ساخت . تداخل محیط های نهادی با کارکردهای مختلف، گاه منافع نهادهای مستقل را (به ویژه در زمان بروز بحران های طبیعی چون سیل و خشکسالی) در تضاد با یکدیگر قرار می دهد. در چنین حالتی، تصمیم سازی های یکپارچه و هماهنگ، با استفاده از هوش و خردجمعی می تواند کل سیستم مدیریتی را در راستای برون رفت از چالش ها یاری بخشد . کاهش چشم گیربارش ها در دو سال آبی88-86 در استان خوزستان، شدیدترین خشکسالی تجربه شده طی پنجاه سال اخیر را برای این استان رقم زد و از این رو به واسطه نقش برجسته منابع آب سطحی در تأمین نیاز مصارف مختلف، هم افزایی توان نهادهای ذیربط برای مهار اثرات این خشکسالی را ضروری ساخت. توجه به رویکرد مشارکتی، در کنار وجود یک فرآیند بازخوردی از نتیجه اقدامات انجام شده، یکی از نقاط برجسته موفقیت استان خوزستان در مدیریت این بحران بوده است. از سوی دیگر شرایط خاص منطقه ، موفق یت برنامه های مدیریت مصرف آب را به صورت تمام و کمال به م ی زان مشارکت مردم ی وابسته کرده بود . در این مقاله ضمن اشاره به چگونگی استفاده از ظرفی ت ه ای نهاد ی و اجتماع ی استان خوزستان، نتایج حاصل شده از این اقدام در کاهش اثرات بروز خشکسالی 88-86 تشریح می گردد.

کلیدواژه ها:

ظرفیت های نهادی و اجتماعی ، مدیریت خشکسالی