کاهش اثرات زیانبار پساب آلوده بر برخی از گیاهان فضای سبز با روش میکروبیولوژی

آلوده بودن پساب ها به فلزات سنگین یکی از چالش های استفاده بهینه از آن در آبیاری گیاهان فضای سبز شهری است. در این پژوهش، به منظور کاهش اثر سمیت کادمیوم موجود در آب بر رشد چمن لولیوم Lolium perenne و چمن فستوکای پابلند Festuca aurandinacea ، کاربرد دو گونه قارچ میکوریزا بررسی شد. بستر گیاهان لولیوم و فستوکای پابلند با قارچ های میکوریزای Glomus mosseae و Glomus intraradices تلقیح و سپس با آب محتوی کادمیوم به غلظت های 200 و 300 میکرومولار تیمار شدند. بنابر نتایج ، فستوکای پابلند همزیستی بیشتری با هر دو گونه قارچمیکوریزا برقرار کرد به طوری که میزان کلونیزاسیون در فستوکای پابلند 62 و در لولیوم 47 درصد بود. با افزایش میزان کادمیوم در آب، رشد گیاه ان و میزان کلروفیل آنها کاهش و نشت یونی در هر دو گیاه افزایش یافت. کاربرد هر دو گونه قارچ میکوریزا باعث بهبود پارامترهای رشدی چمن ها شد. بیشترین و کمترین میزان پروتئین به ترتیب 10/2 و 4/7 میلیگرم بر گرم وزن تازه در لولیوم تیمارشده با G. intraradices و 200 میکرومولار کادمیوم و فستوکای پابلند تحت تیمار آب بدون کادمیوم و عدم تلقیح میکوریزایی مشاهده شد. بنابر نتایج این پژوهش، کارایی قارچ های میکوریزا در کاهش اثرات پساب حاوی فلزات سنگین بر گیاهان بستگی به نوع گونه گیاهی دارد.

کلیدواژه ها:

پساب ، پروتئین ، چمن ، سمیت کادمیوم ، قارچ میکوریزا