بهینه سازی شبکه آب برای گسترش پایدار فضای سبز با بهره گیری از الگوریتم هوش مصنوعی چندهدفه

فضای سبز شهری در تعدیل آلودگیهای زیست محیطی موثر بوده و در تامین محـیط سـالم بـرای شـهروندان نقـش موثری دارد. در عین حال یکی از موانع اصلی موجود در گسترش فضاهای سـبز شـهری، توزیـع نامناسـب مکـانی و زمانی آب مورد آبیاری می باشد. لذا در این مقاله جانمایی مناسب منابع آب منطقه مورد مطالعه با اسـتفاده از سـامانه اطلاعات مکانی (GIS) انجام شده و شبکه آبیاری از دید هندسه و با لحـاظ محـدودیت هـای هیـدرولیکی شـبکه، توسط نرم افزار WaterGEMS طراحی شده است. در مرحله بعدی شبکه طراحی شده اولیه به فضای نـرم افـزار EPANET برده شده و این بار شبکه با استفاده از ابزار الگوریتم شبیه سازی باز پخت بهینه سازی می شود. علاوه براین زمان لازم برای اجرای الگوریتم ژنتیک بسیار کمتر از الگوریتم شبیه سازی باز پخت بوده و شـبکه ارائـه شـده توسط الگوریتم ژنتیک قابلیت اجرایی بیشتری دارد. دv ادامه جواب های بدسـت آمـده از الگـوریتم ژنتیـک صـحت سنجی شده که نتایج نشان دهنده همگرایی جوابهای بدست آمده از الگوریتم ژنتیک می باشد. بعد از اجرای راه حـل انتخاب شده بر روی شبکه و ایجاد تغییرات جزیی به منظور افزایش قابلیت اجرایی شبکه؛ تحلیل حساسیت با افزایش تقاضا به میزان 1 /1 و 1 / 2 برابر تقاضای تعریف شده؛ انجام می شود که نتایج نشان دهنده انعطاف پـذیری خـوب شبکه طراحی شده در مقابل تغییرات تقاضا می باشد.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، آبیاری فضای سبز ، هوش مصنوعی ، الگوریتم ژنتیک .