نقش تعدیلگر خود تعیین کنندگی در رابطه بین منابع شغلی و تعلق خاطر کارکنان

تعلق خاطر کاری نشان داده که قدرت تبیین مناسبی در پیش بینی نتایج فردی و کاری دارد. بنابراین با توجه به تاثیر مستقیم و غیر مسقیم تعلق خاطر کاری روی نتایج و پیامدهای و سازمانی، انتظار می رود که پژوهش در مورد عواملی که می توانند بر ایجاد تعلق خاطر کاری تاثیر بگذارند، به بهبود شرایط عمومی سازمان آن منجر شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تعدیل گری خود تعیین کنندگی در رابطه بین منابع شغلی و تعلق خاطر کارمندان در ادارات دولتی شهرستان کازرون می باشد. روش انجام پژوهش از نظر نحوه گردآوری داده ها، توصیفی از نوع همبستگی و از نظر هدف، کاربردی است. جامعه آماری این پژوهش را ۷۲۷ نفر از کارکنان ادارات دولتی شهرستان کازرون تشکیل می دهد، روش نمونه گیری، تصادفی طبقه ای و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، ۲۵۲ نفر تعیین گردید. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه خودتعیین کنندگی بلیس ( ۱۹۹۴ )، پرسشنامه منابع شغلی باکر، دمروتی و وربک ۲۰۰۴ ، پرسشنامه تعلق خاطر کاری شافلی و همکاران، ۲۰۰۲ میباشد که پایایی آن با روش آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خودتعیین کنندگی بلیس ۸۴۹ / ۰ ،پرسشنامه منابع شغلی باکر،دمروتی و وربک ۸۰۱ / ۰ ، و برای پرسشنامه تعلق خاطر کاری شافلی و همکاران، ۷۹۹ / ۰ بدست آمد. به منظور آزمون فرضیه های پژوهش از نرمافزار spss و Amos۲۱ استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش نامه ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شده است. نتایج تحقیق نشان داد که خود تعیین کنندگی در رابطه بین منابع شغلی و تعلق خاطر کارمندان در ادارات دولتی شهرستان کازرون نقش تعدیل گری دارد.

کلیدواژه ها:

خود تعیین کنندگی ، منابع شغلی ، تعلق خاطر ، ادارات دولتی شهرستان کازرون