اثر افزودن تعدیل کننده های مالتودکسترین و رومالاتو بر شاخص های عملکردی، تولیدات تخمیری شکمبه و فراسنجه های خونی گوسفندان نر پرواری

سابقه و هدف: جهت دستیابی به افزایش وزن بالا در برههای پرواری از مقادیر بالای کنسانتره استفاده میشود. این مساله میتواند منجر به بروز اسیدوز شکمبهای، آبسههای کبدی و نفخ شود که پرورش را با مشکل مواجه میکند. استفاده از ترکیبات تعدیلکننده محیط شکمبه میتواند به کاهش این مشکلات کمک کند. به همین دلیل از ترکیبات اسید مالیک و قندی (مالات و مالتودکسترین) به عنوان بهبود دهنده شرایط محیط شکمبه و عملکرد کلی دام در این پژوهش استفاده شده است. مواد و روشها: تعداد ۴۸ راس بره نر نژاد شال در ۴ تیمار و ۳ تکرار و ۴ مشاهده در هر تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی گروهبندی شدند. برهها بعد از وزنکشی (۱/۴± ۱/۴۶ کیلوگرم) به صورت تصادفی به تیمارهای آزمایشی ۱- تیمار شاهد بدون ماده افزودنی ۲- تیمار حاوی ۳۰ گرم مالتودکسترین به ازای هر راس روزانه به صورت سرک ۳- تیمار حاوی ۱۵ گرم مالات با نام تجاری رومالاتو به ازای هر راس روزانه به صورت سرک ۴- تیمار حاوی ۳۰ گرم مالتودکسترین و ۱۵ گرم رومالاتو به ازای هر راس روزانه و به مدت ۳۰ روز به صورت سرک، اختصاص داده شدند. ماده خشک مصرفی به صورت روزانه، pH شکمبه و نمونهبرداری از مایع شکمبه در آغاز و پایان پژوهش و در بازه زمانی ۳ تا ۵ ساعت بعد از خوراکدهی صبح انجام شد. فراسنجههای خونی شامل گلوکز، آلبومین، کلسترول و نیتروژن اورهای خون نیز از طریق خونگیری در انتهای آزمایش تعیین شدند. یافتهها: ماده خشک مصرفی در تیمار مالتودکسترین با ۸۶/۱ کیلوگرم در روز و ترکیب مالتودکسترین و رومالاتو با ۸۷/۱ کیلوگرم در روز، بالاتر از تیمار شاهد و معنیدار بود (۰۳/۰=P). افزایش وزن بدن در انتهای آزمایش و ضریب تبدیل غذایی تفاوت معنی داری را نشان ندادند (۰۵/۰p <). اما میانگین افزایش وزن روزانه تمایل به معنیداری را نشان داد و در تیمار ترکیبی (مالتودکسترین+رومالاتو) بیشترین بود (۰۵/۰P>). سطح گلوکز خون (۰۴/۰=P) بین تیمارها معنیدار و در تیمار مالتودکسترین با ۷۹ و ترکیب مالتودکسترین و رومالاتو با ۷۸ میلیگرم در دسیلیتر نسبت به شاهد با ۸/۶۳ بالاتر بود. سایر فراسنجههای خونی تفاوت معنیداری نداشتند. در بین متغیرهای شکمبه pH در تیمارهای که مالتودکسترین به آن افزوده شده بود نسبت به تیمار شاهد و تیمار فاقد مالتودکسترین افزایش نشان داد، اما این افزایش معنیدار نشد (۱/۷ و ۹/۶ در مقابل ۸/۶) (۰۵/۰P>). در متغیر تولیدات شکمبهای تفاوت معنیداری بین تیمارها مشاهده نشد (۰۵/۰p <). نتیجهگیری: در مجموع، نتایج این پژوهش نشان داد که ترکیب مالتودکسترین و رومالاتو میتواند موجب افزایش ماده خشک مصرفی در گوسفندان پرواری شود که این ویژگی بر افزایش وزن و ضریب تبدیل تاثیرگذار میباشد. همچنین تعدیلکنندههای شکمبه در تنظیم pH شکمبه و جلوگیری از افت آن و ایجاد توازن در فرآوردههای تخمیری شکمبه موثر هستند.

کلیدواژه ها:

افزایش وزن ، بره پرواری ، شکمبه ، مالات ، مالتودکسترین