تاثیر تنش آبی دوره ای و شوری ناشی از آب دریای خزر بر عملکرد واجزای عملکرد گندم

آب­های شور، از جمله آب­دریا در زمان­های گذشته به عنوان آب غیرقابل استفاده به حساب می­آمد ولی پژوهش­های جدید در دو دهه اخیر نشان داده است که برنامه­ریزی­های آبیاری، بر پایه استفاده از آب­های شور قابل اجرا می­باشد. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر توام تنش­آبی دوره­ای و شوری ناشی از آب­دریا بر عملکرد گندم می­باشد. در این پژوهش آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی مشتمل بر ۲۰ تیمار و ۳ تکرار در دانشگاه علوم کشاورزی گرگان در پاییز ۱۳۹۰ انجام شد. تنش­آبـی دوره­ای درچهار سطح شامل  I۱تنش مرحله اولیه،  I۲تنش مرحله توسعه  I۳تنش مرحله میانی وI۴ تنش مرحله نهایی و تنش شوری در ۵ سطح S۱، S۲،S۳ ، S۴ و S۵ به ترتیب اختلاط ۰، ۲۵، ۵۰، ۷۵ و ۱۰۰ درصد آب دریای خزر با آب معمولی با شوری ۷/۰، ۱/۴،۱/۱۱، ۱/۱۸ و ۴/۲۵ اعمال شد و نتایج نشان داد  تنش آبی دوره­ای و شوری ناشی از آب دریای خزر بر تعداد سنبله، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، وزن صد دانه و شاخص برداشت در سطح یک درصد معنی­دار شد. بعد از تیمار شاهد بیش ترین عملکرد در شـوری ۲۵% آب­دریا و بـدون تنش­آبی مشاهده شد و در شوری ۷۵% و ۱۰۰% آب­دریا و تنش دوره توسعه عملکرد دانه به صفر رسید، همچنین بکاربردن آب دریا در تیمارهای مختلف، بیشترین افزایش شوری خاک را در تیمارهای شوری در دوره توسعه (۹۷ درصد افزایش نسبت به شاهد) باعث شد. با توجه به مشکل شوری و کمبود منابع آبی در اکثر نقاط کشور اعمال تنش­آبی در مرحله نهایی و نسبت ۲۵ درصد آب دریا برای آبیاری گیاه گندم در سواحل دریای خزر مناسب می باشد.

کلیدواژه ها:

دریای خزر ، تنش خشکی ، عملکرد دانه ، وزن صددانه ، شوری