رابطه رهبری اخلاقی و مسوولیت پذیری اجتماعی (مطالعه موردی کارکنان سایت اداری سنندج)

      سازمان ها به مثابه یکی از مهم ترین نهادهای اجتماعی دوران کنونی، در قبال جامعه مسوول هستند و ارتقای مسوولیت پذیری اجتماعی آن ها در گرو شناسایی عوامل موثر بر ارتقای مسوولیت پذیری اجتماعی کارکنان است. با این رویکرد هدف از پژوهش حاضر، مطالعه رابطه بین رهبری اخلاقی و مسوولیت پذیری اجتماعی تعاونی است. با در نظر گرفتن مبانی نظری، ابعاد رهبری اخلاقی شامل روابط بین فردی، الگو بودن و عمل گرایی به عنوان متغیرهای پیش بین و متغیر مسوولیت پذیری اجتماعی به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شد. پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش، به صورت توصیفی همبستگی است. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان بخش های اداری پنج سازمان دولتی واقع در سایت اداری شهر سنندج بودند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، نمونه ای به حجم ۱۳۱ نفر از کارکنان انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده ها پرسشنامه رهبری اخلاقی (صالح نیا، ۱۳۹۱) و مسوولیت پذیری اجتماعی تعاونی (احمدی، ۱۳۹۱) بودند که روایی و پایایی آن ها مورد تایید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام گرفت. یافته ها نشان داد که رهبری اخلاقی رابطه معناداری با مسوولیت پذیری اجتماعی داشت ( r: .۸۲۴ p < .۰۱ ). یافته ها همچنین نشان داد که دو مولفه الگو بودن و عمل گرایی رهبر می توانستند نقش معناداری در پیش بینی مسوولیت پذیری اجتماعی سازمان داشته باشند.   

کلیدواژه ها:

رهبری اخلاقی ، مسوولیت پذیری اجتماعی سازمان ، سازمان های دولتی شهر سنندج