مبانی مدیریت خطرپذیری در شهرها

شهرها از مراکز مهم و ا ستراتژیک هستند که رشد بسیار سریعتی دارند و به سرعت توسعه پیدا کرده اند. رشد سریع جمعیت شهری و قرارگیری آنها در مکان های مستعد خطر سبب آسیب پذیری آنها شده است که آمارهای موجود از خسارت ها و تلفات ناشی از بحران ها تاکیدی بر آن است. جامعه جهانی در واکنش به آسیب پذیری بسیار زیاد شهرها و افزایش خطرپذیری، اقدامات و برنامه های زیادی را به تصویب رسانده است که از برجسته ترین آنها می توان به چارچوب عملیاتی هیوگو (۲۰۱۵-۲۰۰۵) اشاره نمود که ارزیابی های خطرپذیری بحران های طبیعی را در برنامه ریزی شهری و مدیریت سکونتگاه های انسانی در معرض خطر، به ویژه مناطق پرجمعیت و سکونتگاه هایی که به سرعت به سمت شهرنشینی پیش می روند، مورد تاکید قرار داد. علاوه بر آن، چارچوب سندای برای کاهش ریسک بحران (۲۰۳۰-۲۰۱۵) که در سومین کنفرانس جهانی سازمان ملل متحد در سندای ژاپن درمورخه ۱۸ مارس ۲۰۱۵ به تصویب رسید به عنوان جایگزینی برای چارچوب عملیاتی هیوگو درنظر گرفته شده است که مواردی بسیار مهم را مورد تاکید قرار داده است که یکی از این مواردارتقاء و بهبود سطح درک و آگاهی ریسک بحران در تمامی ابعاد و در بین همه ی ذی نفعان است. مسئولان و مدیران نهادها و سازمان هیا مرتبط با مدیری شهری نقش بسیار کلیدی در ایجاد شهرهای تاب آور دارند. برنامه ریزی و اجرای برنامه های کاهش خطرپذیری بحران های طبیعی و تاب آوری در برابر آنها، نیازمند شناخت و آگاهی از مولفه های مهم و کلیدی در موضوع خطرپذیری و تاب آوری است. در این راستا در کتاب حاضر مولفه های مهم و کلیدی در خطرپذیری و مفاهیم مرتبط با آنها و ارتباط آن با خطرپذیری شهری به صورت مشروح مورد بحث قرار گرفته است و در ادامه اصول مراحل برنامه ریزی کلان مدیریت خطرپذیری در شهرها همراه با مولفه های آن تشریح شده است که می توان به ارتقاء سطح دانش مدیران، مسئولان و تصمیم گیرندگان شهری و همه ذینفعان کمک کند و از این طریق اجرای برنامه ها ی مدیریت خطرپذیری در شهرها را تسهیل نماید.