بررسی اثر افزودن نانورس بر خصوصیات داربست نانوکامپوزیتی پلی کاپرولاکتون حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی به منظور کاربرد در مهندسی بافت نرم

داربست های مهندسی بافت، چارچوب های زیستی هستند که از رشد، تکثیر و تمایز سلول ها در بدن حمایت می کنند. در این میان، داربست های نانولیفی به شکل مناسبی از لحاظ مکانیکی و زیستی از زمینه خارج سلولی تقلید می کنند. این داربست ها نقش موثری در بازسازی و ترمیم بافت ایفا می کند. یکی از روش های تهیه داربست های نانولیفی با خواص دستکاری شده، افزودن نانوذرات به زمینه پلیمری ( نانوکامپوزیت) است. در این پژوهش، الیاف یک دست از جنس پلی کاپرولاکتون تقویت شده با نانورس هیدروکسید دوگانه لایه ای با درصدهای ۰/۱ درصد تا ۱۰ درصد وزنی توسط روش الکتروریسی تهیه شد. افزودن فاز نانورس به فاز پلیمری باعث کاهش قطر الیاف و بهبود خواص مکانیکی شد. به علاوه، حضور نانوذرات رسی در بستر پلی کاپرولاکتون به شکل قابل توجهی موجب افزایش چسبندگی سلول ها و تمایز سلول های چربی شد. نتایج نشان می دهد می توان از داربست های الکتروریسی شده پلی کاپرولاکتون تقویت شده با نانوذرات رسی در کاربردهای مهندسی بافت نرم استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

Tissue engineering ، Soft tissue engineering ، Scaffold ، Electrospinning ، Polycaprolactone ، Layered double hydroxide. ، مهندسی بافت ، مهندسی بافت نرم ، داربست های الکتروریسی ، پلی کاپرو لاکتون ، نانورس ، الکتروریسی ، هیدروکسید دوگانه لایه ای.