نقد و بررسی روش شناسی شیخیه در فهم دین
محل انتشار: پژوهشنامه مذاهب اسلامی، دوره: 6، شماره: 11
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 177
فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MAZHB-6-11_011
تاریخ نمایه سازی: 4 مرداد 1400
چکیده مقاله:
در قرن سیزدهم هجری با ظهور شخصی به نام شیخ احمد احسایی در میان علمای شیعه، مبانی جدیدی در روش شناسی امامیه مطرح گردید و این مبانی را جانشینان احسایی به کار گرفتند و مبدا برخی از آموزه های نو شد. این روش شناسی در نهایت به بدعت ها و انشقاقاتی در مذهب شیعه منجر شد و سرانجام فرقه شیخیه را بنیان نهاد. مهم ترین مبانی روش شناسی شیخیه عبارت اند از اعتقاد به حذف آیاتی از قرآن، قائل شدن به حجیت ظواهر روایات بدون اعتنا به روش اصولیان، مراجعه به حدیث به صرف نقل ثقه و اهمیت ندادن به روش علمای رجال و درایه در اعتبار حدیث، که به کارگیری این روش ها پیامد هایی چون حذف کتاب الهی و دخالت احادیث مجعول و ضعیف و نامنطبق با عقل سلیم در منابع معرفتی را به دنبال داشته و نتیجه آن باورمندی به عقاید انحرافی و غلوآمیز بوده است. در این نوشتار مبانی روش شناسی شیخیه با استفاده از روش تحلیلی توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای بررسی و نقد شده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عزالدین رضانژاد
دانشیار گروه کلام و مذاهب جامعه المصطفی العالمیه
محمدرضا مصحفی
دانشجوی دکتری مذاهب کلامی دانشگاه ادیان و مذاهب
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :