مقایسه شخصیت پردازی نمایشی در دو اثر ایرانی و ایتالیایی مطالعه موردی: رمان های جن نامه و وسوسه

رمان ­های جن­نامه از هوشنگ گلشیری و وسوسه از گراتزیا دلدا، نویسنده ایتالیایی، دو اثر مهم با شاخصه ­های داستانی و نمایشی هستند که از میان این شاخصه­ ها، عنصر شخصیت­ پردازی برجسته ­تر است. تحلیل تطبیقی این دو اثر از زاویه شیوه­ ها و ابعاد شخصیت ­پردازی نمایشی، گویای اهمیت توجه به عناصر دراماتیک در شک ل­دهی به متون شاخص داستانی دو ملیت ایرانی و ایتالیایی است که به تبع آن، ضرورت توجه به این مساله در بازکاوی این گونه متون داستانی، بیش از پیش احساس می ­شود. اشاره مستقیم به ویژگی­ های ظاهری، گفتار و رفتار و ابعاد گوناگون شخصیت­ ها موجب شده برای مخاطب، باورپذیر و قابل تجسم باشند. در این دو اثر، شخصیت­ ها با نشان دادن اعمال و رفتار مختلف در کشمکش ­های داستانی، ارتباط با دیگر شخصیت­ ها و کنش ها و موضع­گیری­ ها در مسائل و موضوعات مختلف، خود را به مخاطب معرفی می­ کنند و دو نویسنده با این روش در اثر خود شخصیت ­های نمایشی خلق می­ کنند. در این پژوهش با بهره ­گیری از شیوه توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ­ای، و بر اساس مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، مولفه­ های شخصیت ­پردازی نمایشی را در دو رمان جن­نامه و وسوسه بررسی کرده و نشان داده ­ایم که چگونه گلشیری و دلدا توانسته ­اند با بهره ­گیری از شگردهای برجسته ­سازی نمایشی، ویژگی­ های شخصیت ­های نمایشی متون دراماتیک را به اثر خود ببخشند.کلیدواژه ­ها: شخصیت ­پردازی، شخصیت ­پردازی نمایشی، کشمکش، گفت ­وگوی نمایشی، جن­ نامه، وسوسه.

کلیدواژه ها:

شخصیت پردازی ، شخصیت پردازی نمایشی ، جن نامه ، گلشیری ، وسوسه ، دلدا