کاربرد نانوالیاف الکتروریسی شده در مهندسی بافت: داربست هایی با رهایش آهسته عامل های رشد

مهندسی بافت، یک رویکرد نوین درمانی است که در آن سه عامل سلول، محرک­های مولکولی و داربست نﻘش مهمی دارند. امروزه پژوهشگران مهندسی بافت، برای درمان بیماری­های مختلف و بازتولید و جای­گذاری انواع بافت­های بدن، از داربست­های نانولیفی به­ منظور تﻘلید از ساختار بافت طبیعی و به­ عنوان راه­ حلی برای پیشرفت و توسعه داربست­ های مهندسی بافت، استفاده می­کنند. بدین منظور، از میان تمام روش ­های موجود، معمولا الکتروریسی انتخاب می­ شود که روش آسان و مﻘرون به­صرفه­ای برای تولید این سازه­هاست. زیرا، تنوع و سازه­ های دستگاهی این فرایند، تولید میکرو-نانوالیاف را با گستره­ وسیعی از ترکیب و شکل امکان­پذیر می­ سازد. افزون بر این، با استفاده از انواع مولکول­های ­زیستی و عامل­ های رشد بههمراه این الیاف، می­توان پاسخ سلولی و بازدهی درمانی را در فرایندهای مهندسی بافت ارتﻘا داد. همچنین، با انتخاب روش مناسب برای بارگذاری این مولکول­ ها، فرایند را در بافت مدنظر به ­خوبی کنترل و هدایت کرد. اگرچه انتﻘال و رهایش کنترل­شده­ عامل­ های رشد هنوز با چالش­های بسیاری مواجه است، اما الیاف الکتروریسی ­شده می­توانند روزنه­ پیشرفتی برای انتﻘال هدفمند و کنترل­شده داروها و عامل ­های رشد در مهندسی بافت باشند که به عنوان داربست­های رهایش در علوم پزشکی و مهندسی، استفاده شوند.

کلیدواژه ها:

الکتروریسی ، مهندسی بافت ، رهایش کنترل شده ، داربست ، عامل رشد