بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی بر کاهش تعارض زناشویی

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی بر کاهش تعارض های زناشویی انجام شد. بدین منظور، از بین جامعه آماری شامل زوجین دارای مشکلات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره پویش، تعداد ۱۶ زوج انتخاب و به گونه ای تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایشی قرار گرفتند. نمونه های این پژوهش عبارت بودند از گروه آزمایش متشکل از ۸ زوج که زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی را در طول ۶ جلسه هفتگی دریافت کردند و گروه کنترل، متشکل از همین تعداد افراد که این درمان را دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه تعارض زناشویی (MCQ) بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون بر روی دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید. نتایج آزمون U من ویتنی حاکی از آن بود که زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی موجب کاهش معنادار در میانگین نمرات تعارض زناشویی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردید (۰۰۳/۰P =). همچنین این برنامه درمانی موجب کاهش معنادار در میانگین نمرات خرده مقیاس های تعارض زناشویی شامل تعارض های مربوط به رابطه جنسی (۰۴/۰P =)،  واکنش های هیجانی (۰۰۸/۰P=)، رابطه فردی با خویشاوندان خود (۰۰۲/۰P=) و جلب حمایت فرزند (۰۴۷/۰P=) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردید. نتایج این پژوهش نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی می تواند به عنوان یک برنامه درمانی مفید در کاهش تعارض های زوجین ناسازگار به کار رود.  

کلیدواژه ها:

زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی ، تعارض زناشویی