رابطه تاب آوری و خودپنداشت با خودکارآمدی معلولان جسمی دختر: نقش واسطه ای خلاقیت

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش پیش بینی کنندگی تاب آوری و خودپنداشت با میانجی گری خلاقیت بر میزان خودکارآمدی معلولان جسمی دختر ۱۵ سال به بالای شهرستان گرگان در سال ۱۳۹۰ انجام شد. ۷۱ نفر به مقیاس تاب آوری کانر- دیویدسون (۲۰۰۳)، آزمون خودپنداشت راجرز (۱۹۵۱)، پرسشنامه خلاقیت عابدی (۱۳۷۱) و مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر (۱۹۸۲) پاسخ دادند. نتایج مدل یابی معادلات ساختاری نشان دادند که اثر غیر مستقیم تاب آوری و خودپنداشت با میانجی گری خلاقیت در بعد سیالی و ابتکار معنا دار و اثر تاب آوری بر خودکارآمدی از طریق خلاقیت در بعد انعطاف پذیری معنا دار نیست. همچنین اثر خودپنداشت بر خودکارآمدی به واسطه خلاقیت در بعد انعطاف پذیری معنا دار و اثر تاب آوری و خودپنداشت بر خودکارآمدی به واسطه خلاقیت در بعد بسط، معنادار به دست نیامد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که ابعاد سیالی و ابتکار، میانجی رابطه تاب آوری و خودکارآمدی و ابعاد سیالی، ابتکار و انعطاف‎پذیری، میانجی رابطه خودپنداشت با خودکارآمدی هستند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خودپنداشت ، خلاقیت ، خودکارآمدی ، معلولان جسمی