مقایسه اثربخشی مداخله زوج درمانی رفتاری التقاطی و تلفیقی طرحواره مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ناکامی و رضایت زناشویی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری نورودژنراتیو پیش­رونده است. برخورداری از رضایت زناشویی شاخصی مهم در پیش­آگهی مطلوب درمانی در اختلالات عصب روان­شناختی پیش­رونده همچون مولتیپل اسکلروزیس می­باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی رفتاری التقاطی و درمان تلفیقی طرحواره مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل ناکامی ورضایت زناشویی زنان مبتلا به  مولتیپل اسکلروزیس بود. مواد و روش­ها در یک کارآزمایی مقدماتی تصادفی، ۴۲ بیمار زن مبتلا به  مولتیپل اسکلروزیس به همراه همسران­شان، با استفاده از روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند و با استفاده از روش تصادفی­سازی بلوکی در قالب دو گروه درمانی و یک گروه کنترل تخصیص یافتند. دو گروه درمانی به مدت ۱۰ جلسه هفتگی هر یک تحت یکی از درمان­های زوج درمانی رفتاری التقاطی و تلفیقی طرحواره مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. پرسشنامه تحمل ناکامی و رضایت زناشویی در سه برهه زمانی پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری توسط شرکت­کنندگان تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون واریانس طرح اندازه گیری های مکرر دو طرفه تحلیل شد. یافته­ها نتایج اولیه نشان داد که هر دو درمان نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر شاخص رضایت زناشویی بیماران ایفا نمودند که تا مرحله پیگیری سه ماهه پایدار ماند (۰۵/۰>all p’s ). علاوه­براین، نتایج ثانویه نشان داد که تفاوت معناداری بین اثربخشی دو درمان وجود ندارد (۰۵/۰