ملامتیان و بازتاب اندیشه های آنان در غزلیات عطار و مولانا

لامتیه، فرقهای از خراسان و به خصوص از مردم نیشابور بودند؛ ملامتی بهدنبال این تفکر است که عبادت، پارسایی، زهد و علم و حال خود راپوشیده نگاه دارد، چه ایشان عبادات خود را سری بین خود و خدا میداندو لذا آگاهی دیگران بر اعمال خود را نمیپذیرند؛ از مبلغان و مروجان اینفرقه میتوان حمدون قصار را نام برد؛ این جریان در واقع نهضتی بود علیهمقدسمآبی برخی از صوفیان که زهد را به آفت ریا و تزویر آلوده بودند.تعلیمات این مکتب ملامتیه یا فرقه افراطی آن، قلندریه در نهایت وارد - -شهرت یافتند؛ » قلندریات « ادبیات شد و اشعاری را پدید آورد که بهقلندریات، به اشعاری گفته میشود که اساس آن تخریب ظاهر است وشاعر در آن از اموری سخن میگوید که میتواند مایه بدنامی شود، مانند:رفتن به میخانه، ادعای کفر، انجام محرمات، عشق به ترسا، رندی ولاابالیگری و ...؛ غزلیات عطار و مولوی از مهمترین اشعار عارفانه وقلندرانهای هستند که سنایی بنیانگذار آن بود؛ این مقاله بر آن است که بهتحلیل چگونگی پیدایش مکتب ملامتیه و عقاید آنان و نفوذ این افکار درادبیات گذشته بپردازد و سپس، محورهای فکری این فرقه را در غزلیاتعطار و مولانا دستهبندی و بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

ملامتیه ، قلندریه ، غزل ، شعر عرفانی ، عطار ، مولوی