مدلسازی حل وفصل منازعات منطقه ای بر اساس رویکرد ژئوپلیتیک صلح آفرینی (مطالعه موردی: منازعه سوریه)

موقعیت های ژئوپلیتیک، رویکردهای کنشی ویژهای برای رویارویی با اختلافات و یا فرایندهای اختلافآفرین داشته است. این رویکردها را می توان به دودسته ی رویکردهای سنتی و رویکردهای نوین دسته بندیکرد. در رویکردهای سنتی، تصرف سرزمین، نظامی گری، بازدارندگی، استفاده ابزاری از اقوام و مذاهب ودر رویکردهای نوین صلحآفرینی، پایداری اکولوژی، رویکرد انتقادی و ژئوپلیتیک مقاومت در دستور کارقرار دارد که در فرایند حل وفصل اختلافات و منازعات از توان بالایی برای صلح آفرینی و آشتی همگانیبرخوردارند. درواقع رویکردهای صلح آفرینی بر منافع و نیازهای مشترک که زمینه ساز همکاری و همگراییاست، تمرکز دارند. باگذشت شش سال از منازعه ی طولانی و پیچیده ی سوریه، رویکردهای سنتیژئوپلیتیک در سه مقیاس (ملی، منطقه ای و فرا منطقه ای)، از حل وفصل منازعه ناتوان بوده و کنش هایخصومت آمیز و خشونت آمیز همچنان قربانی می گیرد. این مقاله به دنبال پاسخگویی به این سوال است کهچگونه می توان با به کارگیری رویکردهای ژئوپلیتیک، به حل وفصل منازعه ی سوریه دستیافت به صورتیکه منافع و رضایت تمام بازیگران برآورده شود؟ در پاسخ به این سوال می توان گفت به نظر می رسد یافتنمنافع مشترک میان بازیگران و کنشگران با اتخاذ رویکردهای ژئوپلیتیک صلح آفرین و غیر سنتی درمقیاسه ای (ملی، منطقه ای و فرا منطقه ای) می تواند به حل وفصل منازعه سوریه بیانجامد. نتایج پژوهشحاکی از آن است سه رویکرد صلح جغرافیایی، ژئوپلیتیک انتقادی و ژئوپلیتیک مقاومت در حل وفصلمنازعه ی سوریه تاثیر بسزا و روش های برآمده از این رویکردها توان حل وفصل منازعه سوریه را دارد.

کلیدواژه ها:

صلح جغرافیایی ، ژئوپلیتیک انتقادی ، ژئوپلیتیک مقاومت ، اکولوژی سیاسی ، منازعه