نسبت ناحیه‎گرایی با ادراک محیطی( مطالعه موردی جنوب شرق ایران)

 بخش عمده­ای از کنش و منش انسان در اجتماع تابع ذهنیت و برداشتی است که از وضعیت موجود دارد. بر بنیاد ادراک محیطی، ذهنیت و برداشت انسان در سازماندهی عناصر کالبدی فضا، جهت­دهی به توسعه و امنیت نقش­ می‎آفریند. در این میان، کشورها به فراخور گستردگی و شمار جمعیت‎شان، تنوع ناحیه‎ای(زمینی و فرهنگی) دارند و مقوله همبستگی ملی و پیوستگی سرزمینی‎شان متاثر از نیروهای ناحیه‎گرا می‎شود. جنوب شرق ایران که قلمرو قوم بلوچ­ها در ایران است در یک دهه اخیر به واسطه موقعیت جغرافیایی خاص و همجواری با عوامل بی­ثبات ژئوپلیتیک و ... خاستگاه برخی رخدادهای ناامنساز ناحیه­ای بوده است. بر این اساس هدف پژوهش حاضر بررسی نقش عوامل محیطی(انسانی و طبیعی) موجود در شکل‎دهی به ذهنیت (همان ادراک محیطی) در پیدایش و تداوم ناحیه گرایی جنوب شرق ایران می­باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی– تحلیلی بوده و داده‎ها و اطلاعات مورد نیاز تحقیق  به روش کتابخانه‎ای و پیمایشی(پرسش­نامه) گردآوری شده است. نتیجه پژوهش بر اساس تجزیه و تحلیل داده­ها  نشان داد ادراک محیطی برخاسته از مولفه های مشارکت سیاسی، توسعه نیافتگی اقتصادی، تعامل با شبه قاره هند و ناحیه گرایی مذهبی باعث در هم‎تنیدگی پیامدهای مقیاس های ناحیه‎ای، ملی و منطقه‎ای شده و نقش تعیین کننده ای در برداشت جامعه هدف درباره بروز ناحیه گرایی دارد.

کلیدواژه ها:

ادراک محیطی ، امنیت ناحیه ای ، ایران و سیستان و بلوچستان