بررسی نقش میانجی جامعهپذیری سازمانی در رابطه منبع کنترل و هویت سازمانی کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد

در سال های اخیر در حوزه مدیریت سازمان ها، توانایی ایجاد هویت سازمانی و حس تعلق به سازمان توسط مدیریت را نقطه اهرمی توفیق سازمان می دانند و مهم تر از آن ،نحوه شکلگیری آن در سازمان و همچنین چگونگی پذیرش آن از سوی کارکنان است. صاحب نظران سهم جامعه پذیری با کیفیت را در این مهم قابل اعتنا می دانند. درحالی که بیشتر تحقیقات قبلی به محرک های مالی موثر بر هویت سازمانی پرداخته اند، این پژوهش با هدف بررسی نقش جامعهپذیری سازمانی در رابطه منبع کنترل و هویت سازمانی پرداخته است و ۶۳۷ نفر از کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد با روش تصادفی طبقه ای با تخصیص متناسب انتخاب گردید. جهت جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه های استاندارد هویت سازمانی ادوارد و پکی (۲۰۰۷)، منبع کنترل راتر (۱۹۹۶) و جامعه پذیری تائورمینا (۲۰۰۴) استفاده شده است. روایی پرسشنامه ها از روایی سازه و محتوا، همچنین پایایی از آلفای کرونباخ تایید گردیده است. همچنین جهت آزمون فرضیه های پژوهش براساس روش مدل سازی معادلات ساختاری توسط نرم افزار PLS۳ استفاده شده است. نتایج پژوهش بیان گر این است که، جامعهپذیری سازمانی رابطه منبع کنترل درونی و هویت سازمانی را میانجی گری می کند؛ درحالی که جامعهپذیری سازمانی نتوانست رابطه منبع کنترل بیرونی و هویت سازمانی را میانجی گری کند که نشان از اهمیت برنامه جامعه پذیری در احساس هویت سازمانی است.

کلیدواژه ها:

هویت سازمانی ، جامعه پذیری سازمانی ، منبع کنترل درونی ، منبع کنترل بیرونی