بررسی همبستگی هوش معنوی با برخی از عوامل جمعیت شناسی و آموزشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان

 مقدمه: هوش معنوی نوعی سازگاری و رفتار حل مشکل است که فرد را در جهت هماهنگی با پدیده های اطراف و دستیابی به یکپارچگی درونی و بیرونی یاری می نماید و باعث بهبود عملکرد می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین همبستگی هوش معنوی با برخی از عوامل جمعیت شناسی و آموزشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی-همبستگی در سال ۱۳۹۰ روی ۲۸۲ نفر از دانشجویان علوم پزشکی با روش نمونه گیری تصادفی ساده انجام شد. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه مشخصات جمعیت شناسی و آموزشی و پرسشنامه هوش معنوی شامل چهار حیطه "تفکر عمومی و اعتقادات"، "توانایی مقابله با مشکلات"، "سجایای اخلاقی" و "خودآگاهی، عشق و علاقه" انجام شد. اعتبار این پرسشنامه از طریق اعتبار ملاکی و پایایی آن با استفاده آلفای کرونباخ ۸۵/۰ مورد تایید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ با سطح معنی داری (۰۵/۰P<) انجام شد. یافته ها: میانگین سن افراد شرکت کننده در پژوهش ۷۰/۱±۱۷/۲۰ سال و ۷۶ درصد آنان مونث بودند. میانگین و انحراف معیار نمره هوش معنوی واحدهای مورد پژوهش ۴۳/۰±۴۶/۲ از پنج امتیاز لیکرت بود. همچنین میانگین و انحراف معیار  "تفکر عمومی و اعتقادات" ۵۶/۰±۱۳/۲، "توانایی مقابله با مشکلات" ۶۲±۹۰/۲، "سجایای اخلاقی" ۴۵/۰±۲۰/۲، "خودآگاهی، عشق و علاقه" ۶۴/۰±۵۹/۲ بود. اگرچه میانگین نمره هوش معنوی دانشجویان پسر ۳۶/۰±۵۸/۲ اندکی از دانشجویان دختر ۲۸/۰±۵۱/۲ بیشتر بود، اما تفاوت آماری معنی داری بین دو جنس مشاهده نشد. بین متغیرهای سن، وضعیت تاهل، قومیت، رشته تحصیلی و معدل با  نمره هوش معنوی ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: میانگین نمره هوش معنوی دانشجویان در حیطه "توانایی مقابله با مشکلات" بیشترین نمره را نسبت به سایر ابعاد دارا بوده است.  

کلیدواژه ها:

Spiritual intelligence ، Spirituality ، Student ، Intelligence. ، هوش معنوی ، معنویت ، دانشجو ، هوش.