رابطه رضایت شغلی پزشکان مرد با رضایتمندی زناشویی و کیفیت زندگی همسران آنها

مقدمه: خانواده نهاد مهم اجتماعی است که رضایت زوجین در تداوم آن نقش حیاتی دارد، این در حالی است که متغیرهای متعددی بر رضایت زوجین اثرگذار هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه رضایتمندی شغلی با رضایتمندی زناشویی و کیفیت زندگی در پزشکان مرد تهران به همراه همسران آنها انجام شد. روش: این مطالعه از نوع همبستگی می باشد. نمونه شامل ۱۵۰ پزشک عمومی مرد شاغل به کار طبابت در تهران (۱۵۰ پزشک مرد به همراه همسرانشان مجموعا ۳۰۰ نفر) است که به صورت خوشه ای چند مرحله ای در سال ۱۳۹۳ انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه ای متشکل از چهار بخش اطلاعات دموگرافیک، رضایت شغلی (JDI)، رضایت زناشویی اینریچ و کیفیت زندگی (SF-۳۶) برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS-۱۸ و با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد بین رضایتمندی شغلی و کیفیت زندگی، رضایتمندی زناشویی و خرده مقیاسهای آن رابطه معناداری وجود دارد (p<۰/۰۰۰۱). همچنین رضایتمندی شغلی می تواند ۷/۹% واریانس رضایت زناشویی (P<۰/۰۰۰۱) و ۵/۵% واریانس کیفیت زندگی (۰/۰۰۲) را در این گروه پیش بینی می کند. نتیجه گیری: این نتایج تاکید می کند که مولفه رضایتمندی شغلی بر میزان رضایت زناشویی و کیفیت زندگی تاثیر دارد بنابراین مشاوران و زوج درمانگران باید آن را در مداخلات درمانی نارضایتی زناشویی مدنظر قرار بدهند.

کلیدواژه ها:

Job satisfaction ، Marital satisfaction ، Quality of life ، General physicians ، رضایتمندی شغلی ، رضایتمندی زناشویی ، کیفیت زندگی ، پزشک