تبیین پرخوری براساس طرحواره های حوزه طرد و بریدگی با نقش تعدیل کننده سبک مقابله ای اجتناب

زمینه: مطالعات متعددی رابطه بین طرحواره های سازش نایافته اولیه و اختلالات خوردن را نشان می‎دهند. این پژوهش به دنبال آن بود که مشخص کند آیا سبک‎ مقابله‎ای اجتناب می‎تواند بر رابطه بین طرحواره‎های سازش نایافته اولیه در حوزه طرد و بریدگی و پرخوری تاثیربگذارد؟ هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی گر سبک مقابله ای اجتناب در رابطه بین طرحواره سازش نایافته حوزه طرد و بریدگی و پرخوری انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی- همبستگی و به شکل خاص مدل‎یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری شامل کلیه افراد دارای مشکلات خوردن است که به مراکز مشاوره شهر قم مراجعه کرده بودند. از میان این جامعه ۲۳۴ نفر به شیوه هدفمند با استفاده از مقیاس میلون ш، به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‎های طرحواره یانگ (۱۹۹۹)، بازخورد (نگرش‎های) خوردن گارنر و همکاران (۱۹۸۲) و اجتناب یانگ-رای (۱۹۹۴) بودند. داده‎های به دست آمده با روش معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که شاخص‎های برازش مدل پژوهش وضعیت مطلوبی داشت (۹/۰اجتناب در رابطه بین طرحواره‎های سازش نایافته (در حوزه طرد و بریدگی) و پرخوری نقش میانجی ایفا کرد. نتیجه گیری: بنابراین سبک مقابله ای اجتناب یانگ به عنوان نقش میانجی در تاثیرات طرحواره های سازش نایافته اولیه (در حوزه طرد و بریدگی) بر پرخوری، نقش دارد.همچنین نتایج پژوهش نشان داد رابطه مثبتی میان طرحواره‎های حوزه طرد و بریدگی و پرخوری برقرار است. علاوه بر این مشخص شد، بین سبک‎های مقابله اجتناب با پرخوری رابطه مثبتی وجود دارد. بدان معنی که هرچقدر سبک‎های مقابله‎ای سازش نایافته اجتناب افزایش یابد پرخوری افزایش می یابد. از سوی دیگر سبک‎های مقابله‎ای اجتناب به عنوان میانجی رابطه بین طرحواره‎های سازش نایافته اولیه حوزه طرد و بریدگی و پرخوری ایفای نقش می‎کند

کلیدواژه ها:

پرخوری ، طرحواره های سازش نایافته ، طرد و بریدگی ، سبک مقابله ای ، اجتناب