مروری بر انواع روش های ایجاد بافت بر روی روسازی های بتنی از نظر میزان مقاومت لغزندگی

ایمنی مسیر، یکی از مهم ترین موضوعاتی است که در هر پروژه ی راه سازی باید به آن توجه شود. مقاومت لغزندگی روسازی، به عنوان یکی از مهم ترین عوامل موثر در ایمنی، به بافت ریز و بافت درشت رویه وابسته است. بافت ریز، زبری های سطح خود مصالح می باشد و بافت درشت به نحوه ی دانه بندی، تراکم، اندازه و شکل دانه های درشت بستگی دارد. کشیدن انواع گونی های مشبک بر روی بتن، جاروکشی، شیارزنی، تراشیدن سطح رویه، در معرض قرار دادن سنگ دانه ها و ...، انواع روش های ایجاد بافت درشت بر روی بتن تازه و سخت شده می باشند. مطابق مطالعات انجام شده، جزئیات اجرای این روش ها تاثیر بسیاری زیادی بر میزان اصطکاک رویه دارد. گونی کشی و برس کشی و جاروزنی، با ایجاد خراش هایی به عمق ۱/۵ تا ۳ میلی متر اصطکاک مناسبی ایجاد می کنند ولی بافت ایجادشده دوام خوبی ندارد. در روش شیارزنی، کاهش فاصله ی شیارها و افزایش پهنای آن ها می تواند میزان مقاومت لغزندگی را افزایش دهد. در برخی آیین نامه ها، پهنای ۳ میلی متر و عمق ۱/۵ تا ۶ میلی متر برای شیارها پیشنهاد شده است؛ هرچند مطالعات بیش تر، ضروری به نظر می رسد. در روش در معرض قرار دادن سنگ دانه ها، با افزایش اندازه ی سنگ دانه ها و زبرتر شدن آن ها، مقاومت لغزندگی افزایش می یابد. مطابق مطالعات، از منظر دوام بافت، روش سنگ دانه ی در معرض، بهترین عملکرد را دارد. دوام بافت ایجادشده بر روی روسازی ، با افزایش سرعت وسائل نقلیه و تعداد وسایل نقلیه ی سنگین، کاهش می یابد؛ هر چند عواملی مثل جنس مصالح، جهت شیارزنی یا برس کشی، مقاومت فشاری بتن و دمای محیط نیز می تواند موثر باشد. علاوه بر بحث اصطکاک، رویه های بتنی از نظر صدای ایجادشده ناشی از عبور و مرور بر روی آن نیز باید در سطح مناسبی باشند. به طورکلی، روش های گونی کشی، در معرض قرار دادن سنگ دانه ها، تراشیدن رویه با تیغه ی الماسی و روش NGCS به عنوان یک روش شیارزنی نوین، باعث ایجاد کمترین صدای ناشی از اندرکنش لاستیک و روسازی می شوند.

کلیدواژه ها:

روسازی بتنی ، مقاومت لغزندگی ، بافت درشت ، دوام ، سنگ دانه ، صدا