شگردهای فکرورزی در داستان های فرهاد حسن زاده بر پایه نظریه لیپمن (مطالعه موردی: داستان های گروه سنی الف، ب و ج)

فکرورزی در نگاه صاحب­نظران برنامه «فلسفه برای کودکان» مهارتی آموزشی است که فکرورزی کودکان و نوجوانان را با شرایط تحت کنترل فراهم می آورد و داستان ابزاری چند وجهی است که می­تواند توانایی شناختی، عاطفی و اجتماعی کودک را غیر مستقیم پرورش دهد. پژوهش پیش­روی چگونگی بسندگی و بسامد گونه های فکرورزی فلسفی خلاق، مراقبتی و انتقادی را در داستان های کودکانه گروه «الف، ب و ج» فرهاد حسن زاده و  توانش و قابلیت پرورش فکرورزی فلسفی آن ها را در کودکان بر پایه برنامه فبک در انگاره لیپمن با رویکردی توصیفی- تحلیلی بررسی کرده است. دستاورد پژوهش نشان می دهد، بسندگی و بسامد فکرورزی فلسفی خلاق در داستان­های مورد مطالعه با مولفه­های  استدلال و آزمون­نگری، نوآوری در رفتار بیشترین بسامد را در این مهارت دارد. تفکرورزی انتقادی با مولفه دیگر اصلاحی و حساسیت به متن و تفکر مراقبتی با مولفه رشد مهارت تفکر مسئولانه در رده­های بعدی هستند. وجود این مولفه­ها و نیز  تکنیک زبانی و ادبی داستان ها سبب توانش و قابلیت ایده­های عمل­گرایانه «اجتماع پژوهشی» برنامه فبک در قصه­های مورد پژوهش است.  

کلیدواژه ها:

داستان های کودکانه ، فرهاد حسن زاده ، شگردهای فکرورزی ، متیو لیپمن