ارتقاء کیفیت محیطی محلات حاشیه نشین در راستای کاهش آسیب های اجتماعی

در چند دهه ای اخیر با رشد جمعیت ، در شهر ها نیز حاشیه نشینی روبه رشد نهاده است به همین منظور با مهاجرت افراد به شهر ها و اقدام به اسکان در شهر، افرادبا درامدکمتربرای تامین مسکن خود به دلیل ارزان بودن قیمت زمین در اطراف شهر ها، حاشیه نشینی رو به گسترش نهاد. حاشیه نشینی عمدتاپس از انقلاب صنعتی و در پی رشد شتابان شهرنشینی بوجود می آید. در این فرآیند مهاجران و افرادی که توانایی جذبشدن در کالبد شهر را ندارند، به استقرار سکونتگاه های غیر متعارف در اطراف محدوده شهری روی می آورند که منجر به پدید آمدن محلات حاشیه ای شهر می گردند. بسیاری از شهرهای کشور ما نیز با این پدیده مواجه اند . حاشیه نشینی و یا به تعبیر امروزی اسکان غیر رسمی، پیامد شهرنشینی سریع و انتقال به پارادایم اقتصادی اجتماعی صنعتی شدن است در توسعه فزآینده کنونی شهرها، اداره و ساماندهی تمام مسائل و پیچیدگی های به وجود آمده، ناشی از تبلور ناکامی ها در حوزه مدیریت شهری است. امروزه پدیده سکونتگاه های غیر رسمی و بطور کلی بافت های نابسامان شهری در کشورهای جهان اعم از توسعه یافته و در حال توسعه، تبدیل به یک مسئله مهم مدیریت شهری شده است. هدف اصلی پژوهش حاضر ارتقاء کیفیت محیطی محلات حاشیه نشین در راستای کاهش آسیب های اجتماعی با روش توصیفی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد. با گسترش شهرنشینی مقوله خدمات شهری و کیفیت آن مورد توجه متخصصان، برنامه ریزان و شهروندان قرار گرفته و بدین لحاظ اساسا طرح مباحث خدمات شهری با توسعه شهرنشینی همراه بوده است. توجه به اصول طراحی شهری در ایجاد امنیت محیطی بر اساس استانداردها و دستورالعمل ها می تواند منجر به افزایش کیفیت سکونتگاه غیر رسمی، افزایش امنیت و در نهایت بهبود شرایط محیطی این سکونتگاه ها شود.

کلیدواژه ها:

تراکم ، سازها شهری ، توسعه ، کلانشهرها ، سکونتگاه های غیر رسمی