تحلیل ساختار روایت در رمان آفتاب پرست نازنین

روایت شناسی شاخه ای از مطالعات ادبی است که ریشه در ساختارگرایی دارد و در پی یافتن یک دستور زبان جهانی واحد برای متون روایی مختلف است. هر یک از روایت شناسان به برخی از الگوهای تکرار شونده در متون روایی اشاره کرده اند. ژرار ژنت هم یکی از روایتشناسان مطرح ساختارگراست که طرح جامع و کاملی برای بررسی متون روایی پیشنهاد میدهد. او در نظریات خود به بررسی سه جنبه از سخن روایی، یعنی زمان، وجه یا حالت و لحن می پردازد. این سه جنبه با بررسی ساختار زمان، کانون های روایت، فاصله روایت با بیان راوی و انواع دیدگاه به کار رفته در یک اثر روایی مشخص می شوند و با بررسی و تحلیل این سطوح، می توان به تحلیل دقیق و منسجم از یک متن روایی دست یافت و توانایی داستان پردازی نویسنده را در شکل دادن به نظام و ساختار روایی یک اثر داستانی سنجید. در این پژوهش با استفاده از نظریات ژنت سطوح مختلف گفتار روایی و روابط متقابل این سطوح در رمان آفتاب پرست نازنین بررسی و تحلیل می شود. نویسنده این رمان یعنی محمدرضا کاتب از نویسندگان مطرح ادبیات معاصر ایران است و طی سالهای اخیر به نوعی به سبک و مخاطبهای خاص خود دست یافته است؛ سبکی همراه با پیچیدگی، تعلیق، بازیهای زبانی و گرایشی به پست مدرنیسم. اما در آفتابپرست نازنین این خصوصیات سبکی اندکی تعدیل شده است و آغاز و انجام مشخصی وجود دارد و تلاش شده است تا توجه طیف بیشتری از مخاطبان جلب شود. این مقاله به بررسی تکنیکهای روایی مختلفی میپردازد که نویسنده جهت روایت داستان آفتابپرست نازنین از آنها استفاده کرده است.

کلیدواژه ها:

محمدرضا کاتب ، آفتاب پرست نازنین ، روایت شناسی ، ژرار ژنت ، کانون روایت ، وجه ، لحن