تحلیل نابرابری فضایی سکونتگاه های رسمی و غیر رسمی محلات منطقه ۲ شهر تهران

دستیابی به توسعه، مستلزم برقراری تعادل در درون شهر می باشد که در قالب عدالت فضایی در شهر بروز می کند. برقراری عدالت اجتماعی و به تبع آن عدالت فضایی راه حل بسیاری از نارسایی ها و ناهنجاری ها در شهر است. در این فرایند اسکان غیر رسمی و نابرابری فضایی کانون بی ثباتی و تعارض محسوب می شوند و به واسطه فرایندهای مشابه به یکدیگر مرتبط می گردند. هدف این مقاله بررسی عوامل ساختاری موثر برشاخص های عدالت فضایی سکونتگاه های غیررسمی منطقه ۲تهران است که با استفاده از روش های تحلیل عاملی، آمار فضایی در محیط GIS،به مقایسه تطبیقی نابرابری فضایی محلات غیررسمی و تحلیل شاخصهای اجتماعی، اقتصادی و رفاهی-کالبدی این محلات پرداخته است. نتایج نشان می دهد که محلات منطقه ۲ شهر تهران به لحاظ برخورداری از شاخص های مورد بررسی در وضعیت مناسبی قرار ندارند. محلات شهرک غرب و پونک در بهترین وضعیت برخورداری و محلات اسلام آباد و فرحزاد در بدترین وضعیت برخوردری از شاخص های مطروحه برخوردارند. در مجاورت محلات کم برخورداری مانند اسلام آباد و فرح زاد، منافع عده ای محدود و مرفه شکل گرفته، انگاره ای که متضمن مهندسی نسبتا دقیق، علم، فن و معماری و ... می باشد. در مقابل فضایی که تنها براساس رفع نیاز ساده توده فقیر شکل می گیرد و هر روز در یک سیر قهقرایی رو به زوال است به نابرابری هرچه بیشتر محله اسلام آباد و فرحزاد و حتی کوهسار با محلات هم جوارشان دامن زده است. این مهم نمایانگر این است که در محلات برخوردار بر فضا غالب شده و موجب شکل گیری فضای نابرابر در کل منطقه و پهنه های هم جوار در ساختار فضایی منطقه ۲ شده است.

کلیدواژه ها:

اسکان غیررسمی ، نابرابری فضایی ، تولید فضا ، بورژوازی مستغلات ، منطقه ۲