تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کافئین بر بیان گلیکوژن سنتاز و میزان گلیکوژن کبدی موش های بزرگ آزمایشگاهی دیابتی

مقدمه و هدف: دیابت بیماری متابولیکی شایعی است که به اختلال در سنتز گلیکوژن کبدی منجرمی شود. پژوهش حاضر به تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی  شدید (HIIT) و مصرف کافئین بر بیان گلیکوژن سنتاز (GYS۲) و میزان گلیکوژن کبدی موش های بزرگ آزمایشگاهی دیابتی می پردازد. مواد و روش ها: در یک مطالعه ی حیوانی بالینی- مداخله ای ۵۰ سر موش بزرگ آزمایشگاهی ویستار که با استروپتوزوسین القا دیابت شدند به ۵ گروه مساوی کنترل (C)، دیابتی (D)، دیابتی با مکمل (D+CAF)، دیابتی با تمرین (D+T)، دیابتی با مکمل و تمرین (D+CAF+T) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین شامل هشت هفته، هفته ای ۵ جلسه (۶ تا ۱۲ وهله ۲ دقیقه ای با شدت ۹۰-۸۵ درصد سرعت ماگزیمم) بود و هفته ای پنج روز  mg/kg۷۰ کافئین هیدراته تزریق شد. بعد از بیهوش کردن موش ها، بافت کبد استخراج و میزان بیان  GYS۲و گلیکوژن کبدی ارزیابی شد. تحلیل داده ها با آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس دو راهه در سطح معناداری (P<۰.۰۵) انجام شد. نتایج: القای دیابت باعث کاهش معنی دار گلیکوژن کبدی و بیان GYS۲ شد (۰۰۱/۰>P). همچنین کافئین (۰۰۱/۰>P) و HIIT (۰۲۴/۰=P) هر دو موجب افزایش معنی دار GYS۲ شدند که مصرف کافئین با اندازه اثر ۴۴ درصدی تاثیر بیشتری داشت. همچنین HIIT (۵۲۹/۰=P) و کافئین (۷۶۱/۰=P) هیچ کدام بتنهایی  و در ترکیب با هم (۱۲/۰=P) موجب افزایش معنی دار گلیکوژن کبدی نشدند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، احتمالا بتوان تمرینات HIIT و مصرف کافئین را به عنوان مداخله ی موثر در بهبود بیان GYS۲ پیشنهاد داد. هر چند اظهار نظر صریح تحقیقات بیشتری را در این زمینه می طلبد.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی شدید ، کافئین ، دیابت ، گلیکوژن ، گلیکوژن سنتاز