طراحی بیوفیلیک: پدیدار کردن طبیعت در کالبد بی جان معماری

در دوارن پس از انقلاب صنعتی، شکاف عمیقی ما بین معماری و طبیعت پدید آمد. در پی تسلی این هجران، رهیافت های طبیعت گرایانه در معماری پا به عرصه وجود نهادند. هر یک از این رهیافت ها تنها از یک منظر سعی در تجلی طبیعت در کالبد معماری داشته اند. متاسفانه اکثر آنها، بصر-محور بودند و انتقادهای بسیاری به هر یک وارد است، از این رو کمتر توانستند، آشتی معنادار مابین انسان و طبیعت را احیا کنند. طراحی بیوفیلیک از رویکرد های نوین در حوزه معماری طبیعت گرایانه است، که با رهیافتی در تشخیص رابطه بیولوژیکی انسان و طبیعت و بازیابی ادراک حسی میان آنها، سعی در وارد نمودن کیفیت محسوس به کالبد معماری، و پدیدار کردن طبیعت در توده بی جان معماری را دارد. از آنجا که طبیعت یا هستی توصیف کردنی نیست و تنها بشرمی تواند آن را پدیدار کند، چهارده الگوی طراحی بیوفیلیک با ایجاد وحدت بین حسی مورد نظر مرلوپونتی، زمینه لازم را برای ادراک طبیعت در بنا و پدیدار نمودن آن در معماری فراهم می نماید. برگسون معتقد است که، احساس و حرکت جداناشدنی هستند. حرکت در معماری با حضور کاربر و واکنش او معنا پیدا می کند، و در همین راستا نگاه پدیدارشناسانه در طراحی بیوفیلیک، به تصویرسازی خیالی حضور کاربر در معماری کمک می کند، تا بهترین شیوه زیست را برای آنها رغم زند.

کلیدواژه ها:

بیوفیلیک ، ادراک حسی ، پدیدارشناسی ، مرلوپونتی ، پلاسما.