تاثیر رخساره ها و فرآیندهای دیاژنزی بر قطر گلوگاه حفرات در سازند داریان، بخش مرکزی خلیج فارس

این مطالعه، تاثیر رخساره و دیاژنز بر قطر گلوگاه حفرات در ۱۱۰متر از رسوبات یک چاه، از سازند داریان در بخش مرکزی خلیج فارس را بررسی می کند. تعداد ۳۹۰ مقطع نازک، ۱۶۰ داده تخلخل و تراوایی مغزه بررسی شد. مطالعات پتروگرافی، به شناسایی ۹ ریزرخساره در پنج زیرمحیط منجر شد که در محیط رمپ کربناته نهشته شده است. مهم ترین فرآیندهای دیاژنزی، شامل میکرایتی شدن، سیمانی شدن، تراکم، شکستگی و نوشکلی است که در طی مراحل مختلف دیاژنز دریایی، جوی و تدفینی، رسوبات سازند داریان را تغییر داده اند. عدد وینلند محاسبه و با داده های تزریق جیوه مقایسه شد. بررسی این عدد به تفکیک ریزرخساره ها، نشان داد دو ریزرخساره مادستون آهکی با لایه بندی ظریف و اربیتولینا وکستون به علت بافت گل پشتیبان، وجود میکرایت، وجود کانی های رسی مسدودکننده حفرات، تراکم و سیمانی شدن، کم ترین قطر گلوگاه (R۳۵ <۱/۰ میکرون) را دارند؛ در مقابل، ریزرخساره بایوکلاست پلوئید پکستون-گرینستون محیط شول، به علت بافت دانه پشتیبان، کم بودن فراوانی میکرایت، وجود شکستگی های باز، بالاترین قطر گلوگاه حفرات (۱> R۳۵> ۵/۰ میکرون) را از میان کل ریزرخساره ها داشته است. در تعدادی از این نمونه ها، سیمانی شدن و فشردگی، باعث کاهش قطر گلوگاه حفرات شده و آنها را به واحدهایی با مقدار R۳۵ بین ۱/۰ تا ۵/۰ میکرون منتقل کرده است. داریان بالایی و داریان پایینی، بر ریزرخساره ها با قطر گلوگاه بالا (۱> R۳۵> ۵/۰ میکرون) و متوسط (۵/۰> R۳۵> ۱/۰ میکرون) منطبق اند و کیفیت مخزنی خوبی دارند؛ در مقابل بخش هوار، بر ریزرخساره های با قطر گلوگاه کوچک تر (R۳۵> ۱/۰ میکرون) منطبق و تقریبا فاقد کیفیت مخزنی است.

کلیدواژه ها:

سازند داریان ، ریزرخساره ، دیاژنز ، قطر گلوگاه حفرات ، نمودار وینلند