مقایسه کارآمدی دو روش درمانی غیر جراحی درمان فعال زودرس و بی حرکتی اولیه در درمان بیماران دچار پیچ خوردگی مچ پا

          آسیبهای تاندونی مچ پا در جمعیت کلی در قالب آسیبهای ورزشی، شغلی و آسیبهای ناشی از فعالیتهای عادی روزمره، موارد شایعی هستند. شیوع آن در جمعیت کلی ۷-۲ درصد می باشد و اکثریت موارد در گروه سنی ۳۵-۱۵ سال رخ می دهد که فرد از لحاظ آمادگی و قدرت بدنی در اوج قرار دارد. این مطالعه با هدف مقایسه کارآمدی دو روش درمان غیر جراحی “بی حرکتی اولیه” و “درمان فعال زودرس” در بازگرداندن فعالیت طبیعی قبل از آسیب  در بیماران دچار پیچ خوردگی مچ پا طراحی شده است.           مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی می باشد که اطلاعات مورد نیاز با معاینه اولیه و معاینات سریال بعدی از ۲۰۰ نفر از بیمارانی که در نیمه دوم سال ۷۸ به اورژانس یا درمانگاه ارتوپدی بیمارستان مباشر کاشانی همدان مراجعه کرده و به صورت تصادفی بر حسب روز مراجعه در یکی از دو گروه درمانی قرار گرفتند، با استفاده از چک لیست جمع آوری شد و نتایج پس از استخراج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و با آزمون t و آزمون دقیق فیشر تست گردید.           میانگین زمان بازگشت به فعالیت عادی روزمره و نیز فعالیت شغلی یا ورزشی در بیماران با شدتI پیچ خوردگی مچ پا در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. میانگین زمان بازگشت به فعالیت شغلی یا ورزشی در بیماران با شدتII پیچ خوردگی مچ پا نیز تفاوت معنی داری در دو گروه نداشت  و تنها میانگین مدت زمان بازگشت به فعالیت عادی روزمره در بیماران با شدتII  پیچ خوردگی مچ پا در دو گروه معنی دار بود (۰۰۱/۰ = P). ضمن اینکه وضعیت عملکردی بیماران در روز ۹۰ پس از شروع درمان نیز در دو روش درمانی فوق تفاوت معنی داری از نظر آماری نشان نداد.           در نهایت می توان نتیجه گرفت که دو روش درمانی “بی حرکتی اولیه” و “درمان فعال زودرس” تفاوتی در بازگرداندن بیماران دچار پیچ خوردگی مچ پا به سطح فعالیت فیزیکی قبل از آسیب ندارند.