اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر افزایش شادکامی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر افزایش شادکامی در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. روش: طرح پژوهش از نوع تجربی با گروه آزمایش و کنترلمی باشد. بدین منظور از جامعه آماری که شامل کلیه افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود تعداد ۳۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه به صورت فردی تحت مداخله با رویکرد مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی قرار گرفتند. طی این مدت مداخله ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های افسردگی بک و پرسشنامه شادکامی آکسفورد بودند که در مورد دو گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون مورد اجرا قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پژوهش نیز از روش های آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی باعث کاهش افسردگی و افزایش شادکامی آزمودنی ها در مرحله پس آزمون می شود(۰۱/۰P >). نتیجه گیری: این پژوهش دو نتیجه مهم را در بر داشت. اول اینکه مشخص شد درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی در درمان افسردگی که اختلالی مقاوم به درمان محسوب می شود اثربخشی بالایی دارد. دوم اینکه مشخص شد تمرکز بر شادکامی در درمان اختلال افسردگی اساسی باعث بهبود معنی دار این بیماران می شود.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی ، شادکامی ، افسردگی