کاربرد نانوکامپوزیت های بیوپلیمری بر پایه کیتوسان و سلولز در سامانه های حامل دارو

در طول دهه های گذشته در مطالعات دارویی مسئله آزادسازی کنترل شده ی دارو یکی از چالش های بزرگ دانشمندانبه شمار می رفت. زمانی که دارو وارد بدن می شد به طور کامل در سراسر بدن پخش می شد و این موضوع موجب می شدتا مشکلات و عوارض شدیدی در بدن مصرف کننده ی دارو ایجاد شود. با پیشرفت فناوری نانو، بسیاری از چالش های پیشروی فناوی داروسازی را از بین برد. یکی از ابزار های فناوری نانو برای رفع این مشکل، استفاده از نانوکامپوزیت های درسیستم های حمل دارو بود. استفاده از نانوکامپوزیت ها موجب این شد که بتوان دارورسانی را به روشی هوشمند و هدفگذاری شده انجام داد. برای سنتز این نانوکامپوزیت ها در گذشته از مواد مختلفی به عنوان فاز بستر استفاده می شد اما باگذشت زمان برای بارگذاری بهتر دارو در سیستم حامل دارو، استفاده از بیوپلیمرها گسترش پیدا کرد. بیوپلیمرها بر خلافپلیمرهای سنتزی موادی با خاصیت زیست تخریب پذیر، زیست سازگار و قیمت ارزان تر هستند. سیستم های حامل داروینانوکامپوزیتی بر پایه ی بیوپلیمرها می توانند مدت زمان بیشتری در بدن باقی بمانند و میزان بیشتری از دارو را به بافتمورد نظر برسانند و همچنین این سیستم ها موجب تحریک سلول های سیستم ایمنی بدن نیز نمی شوند. به همین جهتدر مقاله ی حاضر به بررسی و مرور کاربرد نانوکامپوزیت های بیوپلیمری در سیستم های حامل دارو با تمرکز بر روی دوبیوپلیمر کیتوسان و سلولز پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

پوپلیمر ، سامانه حامل دارو ، رهایش کنترل شده ، نانوکامپوزیت ، کیتوسان ، سلولز ، هیدروژل