تحلیلی از بیگانگی به مثابه هدف تربیت در فضای مجازی: از خودپیروی تا خود حکومت مندی

خودپیروی به مثابه هدف تربیت، مفهومی پرکاربرد در دیدگاه های تربیتی است. از منظر ریشه شناسی این مفهوم برگرفته از اتونوموس ۱ یونانی است که «قوانین خود را داشتن» معنا شده است (واژه نامه های آکسفورد، ۲۰۱۵) از نظر بسیاری از صاحب نظران تربیتی مانند کالان ۲ (۱۹۸۸)؛ دیردن ۳ (۱۹۷۵)، گاتمن ۴ (۱۹۹۹)؛ کر ۵ (۲۰۰۲) ورالز (۱۹۸۰) خود پیرو بودن به عنوان هدف تربیت طرح شده است و همین باعث شده است که صاحب نظران تربیتی توجه خاصی به این مفهوم داشته و از نظرگاه های مختلف آن را مورد نقد و تحلیل قرار دهند. به عنوان مثال، مدرسه خود پیرو، معلم خود پیرو که عموما در قالب دوگانه محدودیت - آزادی درک می شود (ورمکه و هاستفالت، ۲۰۱۴ ). با توسعه فضای مجازی و تبدیل شدن این فضا به بستری آموزشی خودپیروی به مثابه هدف به صورت جدی تر از سوی صاحب نظران طرح شده است (واندن و همکاران، ۲۰۲۰ ) و ازاین جهت نیازمند تاملی دوباره است زیرا ازیک طرف تکنولوژی های نوین اطلاعاتی و ارتباطی امکان خودپیروی را در این فضا بیشتر از گذشته فراهم میکند و حتی به عنوان وجه ممیز به کارگیری و استفاده از این فضا است این در حالی است که فضای مجازی کاربران را به سمت جذابیت ها و مسیرهای ازپیش طراحی شده ای جهت می دهد که خود نوعی تناقض در ایجاد خودپیروی است بررسی ابعاد این تناقض و تحلیل آن به عنوان هدف تربیت مسئله ای است که این مقاله بدان می پردازد

کلیدواژه ها:

خودپیروی ، خود حکومت مندی ، بیگانگی