تحلیل جرم مصرف مسکر در حقوق کیفری ایران

مصرف مشروبات الکلی موضوعی است، که تاریخی چند هزارساله در جهان به خود اختصاص داده است. اما امروزه گرایش به مصرف الکل در بین جوانان معضلی است که بسیاری از کشورها دست به گریبان آن هستند. حرمت شرعی شرب خمر سبب جرم انگاری این عمل در قوانین جزایی ما شده است. ریشه این ممنوعیت نیز به این موضوع مربوط میشود که مسکرات بر هوشیاری و عقل انسان اثر میگذارد و انسان را در وضعیتی قرار میدهد که وقوع هر جرمی از وی محتمل است. در مقام مقایسه میان احکام مربوط به به مستی در قوانین دوره قبل و بعد از انقلاب می توان گفت که قانون گذار دوره قبل از انقلاب احکام و مقررات سختگیرانه تری را وضع کرده بود؛ به این دلیل که قانونگذار قبل از انقلاب در قانون مجازات عمومی سال ۱۳۵۲، اساسا مستی را مانع مسئولیت کیفری نمی دانست ولی قانون گذار بعد از انقلاب تا اندازه ای و با رعایت شرایطی، مستی را مانع مسئولیت کیفری می داند. تفاوت اصلی قانون سال ۹۲ نسبت به قوانین جزایی پیشین در بعد از انقلاب، رجعت حکم قاون سال ۹۲ به احکام مقرر در قانون مجازات عمومی سال ۵۲ از جهت تسری حکم مستی بر اثر شرب خمر به عدم تعادل روانی و بی ارادگی ناشی از مصرف مواد مخدر و روانگردان و نظایر آنهاست.

کلیدواژه ها:

شرب خمر ، مصرف مسکر ، مستی ، حقوق کیفری ایران