اثربخشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر انعطاف پذیری کنشی در دانش آموزان پسر ناسازگار دبیرستانی ناحیه ۳ اهواز

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان راه حل مدار کوتاه مدت بر انعطاف پذیری کنشی در دانش آموزان ناسازگاردبیرستانی بود. حجم نمونه ۰ نفر بود که از جامعه مذکور: به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. ۱۵ نفر به گروه آزمایش و ۱۵ نفر بهگروه کنترل تخصیص یافتند. طرح پژوهش. تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار پژوهش مورد استفادهپرسشنامه کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. در ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس گروه آزمایش در طول هشت جلسه،هرجلسه به مدت ‎۹۰ دقیقه درمان راه حل مدار کوتاه مدت دریافت کردند و بعد از پایان مداخله از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد وپس از یک ماه پیگیری به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داددرمان راه حل مدار کوتاه مدت بر افزایش انعطاف پذیری کنشی دانش آموزان ناسازگار موثر بود. و این تاثیر درمرحله پیگیری نیز تداوم داشت.

کلیدواژه ها:

درمان راه حل مدار کوتاه ، مدت ، انعطاف پذیری کنشی ، دانش آموزان ناسازگار