کنش جمعی، توسعه اجتماعات محلی و نقش آن ها در کاهش فقر شهری مورد شناسی: نعمت آباد تهران
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 165
فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_GIAJ-4-11_006
تاریخ نمایه سازی: 18 تیر 1401
چکیده مقاله:
همزمان با تغییر در تعریف و تفسیر فقر، سیاستها و روشهای مقابله با آن نیز متحول شده و از توجه به نظریات کلاسیک رشد اقتصادی به تمرکز بر روی درگیرکردن اجتماعات محلی در فرآیند برنامهریزی، پیادهسازی و مبارزه با فقر تغییر رویه دادهاند، که متاسفانه این چرخش در برنامههای کاهش و مبارزه با فقر شهری در کشورمان کمتر مورد توجه قرارگرفتهاست. پژوهش حاضر ابتدا سعی نمودهاست چارچوبی نظری برای تحلیل رابطه بین برنامهریزی توسعه اجتماعات محلی و تلاشهای کاهش فقر در سطح شهرها پیریزی نماید که دراینراستا از مفاهیم کنش جمعی، سرمایه اجتماعی- محلیو تجلیگاه توسعه اجتماعات محلی، کمک گرفتهاست. متغیرهای تحقیق نیز از این سه حوزه مستخرج شده که نشان دهنده ظرفیت توسعه اجتماع محلی در برخورد با فقر است. ازروشهایتوصیفی (اسنادی)برایدستیابیبهادبیاتتئوریک موضوعوپیمایشیبا تکمیلپرسشنامههایموردیومصاحبههایعمیق در دو محله میانهایها و زنجانیهای نعمتآباد واقع در جنوب شهر تهران (که از آن ها به عنوان منطقه فقیرنشین یاد میشود) در این تحقیق استفاده شدهاست. نتایج حاصله نشان میدهد که شش عامل میزان ترس از منفعت بیشتر دیگران در کارگروهی، میزان صرف زمان در فعالیتهای محیطی محله، میزان تمایل به تجمیع، فعالیتهای اقتصادی زنان، ترس از مشارکت کمتر دیگران در کارگروهی و درنهایت میزان ارتباط با ارگانهای دولتی راجع به مسائل محله، به ترتیب مهمترین فاکتورهای متمایزکننده دو محله در توسعه اجتماع محلی محسوب میشود.همچنین اگرچه در متغیرهای زمینهای از قبیل سن، سواد و حتی زبان و قومیت بین دو محله میانهایها و زنجانیها تفاوتی وجود ندارد، لیکن میانهایها ظرفیت اجتماعی بهتری برای کنش جمعی داشته که این کنش جمعی منجر به تحول اقتصادی و خروج از تله فضایی فقر شده و جهش اقتصادی مناسبی را برای این محله در قیاس با محلات پیرامون به بارآوردهاست. درمجموع میتوان استنتاج نمود که این رویکرد با توجه به ویژگیهای اساسیاش از جمله، مقتدرسازی و توانمندسازی ساکنان محلی، هدایت تصمیم گیریها و تصمیمسازیها به پایینترین سطح جغرافیایی و تکیه بر یادگیری اجتماعی میتواند راهبرد مناسبی برای مبارزه با فقر شهری و حتی سایر حوزهها باشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد اسکندری ثانی
دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید بهشتی تهران
ژیلا سجادی
استادیار دانشکده علوم و زمین دانشگاه شهید بهشتی تهران