بررسی وضعیت شاخص های اجتماعی مسکن در مناطق روستایی شهرستان اهواز

شاخص های مسکن شاید مهم ترین و کلیدی ترین ابزار در برنامه ریزی مسکن باشند. شاخص های اجتماعی مسکن یکی از وسایل و شیوه های شناخت ویژگی های مسکن به شمار می روند که می توان به کمک آنها پارامترهای موثر در امر مسکن را شناخت و هر گونه برنامه ریزی و تصمیم صحیح برای مسکن را تسهیل نمود. هدف این مقاله بررسی وضعیت شاخص های کمی و کیفی اجتماعی مسکن مناطق روستایی شهرستان اهواز می باشد. روش تحقیق ترکیبی از روش های توصیفی، تحلیلی و موردی- میدانی یا موردی- ژرفانگر است. نتایج بررسی و مقایسه شاخص های اجتماعی مسکن در مناطق روستایی شهرستان اهواز طی سال های ۱۳۴۵ الی ۱۳۸۵ نشان می دهد که از نظر شاخص های اجتماعی کمی مسکن (تراکم خانوار در واحد مسکونی، تراکم نفر در اتاق و تراکم نفر در واحد مسکونی) در وضعیت مناسب و بهینه قرار ندارند. لیکن از نظر شاخص های اجتماعی کیفی (میانگین سطح زیربنای واحدهای مسکونی، دوام مصالح)، مالکیت و نحوه تصرف و امکانات زیرساختی و خدمات اساسی واحدهای مسکونی روند روبه رشدی (بهبودی نسبی) داشته اند. از این رو برنامه ریزان و مدیران مسکن باید از یک سو به اهمیت شاخص های اجتماعی در بهبود کیفیت مسکن توجه نموده و از سوی دیگر مسئله مسکن را در ارتباط با کلیه عوامل مربوطه اعم از کمی و کیفی مورد بررسی و امعان نظر قرار دهند، همچنین با دیدی جامع و همه سونگر و به طور اساسی و جدی تر نقش شاخص های اجتماعی را در برنامه های توسعه مسکن لحاظ کنند.

کلیدواژه ها:

Housing ، social indicators ، quantitative and qualitative ، مسکن ، شاخص های اجتماعی ، شاخص های کمی و کیفی ، مناطق روستایی ، شهرستان ، اهواز.