خودکفاسازی ساختمان از نظر انرژی گرمایشی مورد نیاز با استفاده از انرژی مستقیم خورشیدی

درکشورهای مختلف بسته به میزان فعالیت های صنعتی بین 30 تا 35 درصد کل انرژی مصرفی درارتباط با ساختمان مورد استفاده قرارمیگیرد از این میزان حدود50تا 60 درصد صرف گرمایش و سرمایش ساختمان درفصول مختلف می شود این بدان معنا است که از کل انرژی مصرفی بین 15 تا 20 درصد به مصرف فضای مسکونی داخل ساختمان ها میرسد رقم قابل توجهی از انرژی بنابراین اقدامهایی که درجهت ارتقای کیفیت ساختمان از دیدگاه تبادلات حرارتی صورت میگیرد منتجبه صرفه جویی قابل ملاحظه ای در مصرف کل انرژی می شود موضوع تامین انرژی گرمایشی بطور کلی آسایش داخل ساختمان برای ساکنین و اینکه ساختمان خود بتواند انرژی گرمایشی و سرمایشی را تامین کند موضوع مهمی است که همواره فکر معماران را به خود مشغول ساخته است معماری قرن بیستم واسطه اهمیت بیش از حدی که به تکنولوژی داده است قابل تشخیص می باشدو این به قیمت بی اهمیتی به سایر ارزشهاست این تمایل حتی درمورد مصالح ساختمانی مانند مواد پلاستیکی و مصنوعی نیز دیده می شود و منشا وابستگی به وسایل مکانیکی و الکتریکی برای گرمایش وسرمایش وحتی تهویه ساختمان بوده که به قیمت از بین رفتن منابع با ارزش انرژی است. هدف این مقاله این استکه راه کارها ودستورالعملهایی را برای یک طراحی اقلیمی درجهت خود کفاسازی مکانهای زیستی درتامین انرژی گرمایشی مورد نیاز خود را برای معماران بدهد.