مدل یابی خودپنداره و استرس شغلی در کارکنان زن دانشگاه علوم پزشکی سمنان: نقش واسطه ای جهت گیری مذهبی

مقدمه: کارکنان معمولا با شرایط استرس زایی رو به رو می شوند که به همراه محتوای خودپنداره ای که دارند بر رضایت شغلی، سلامت روانی و جسمانی آنان تاثیر می گذارد. در این میان، جهت گیری مذهبی فرد نیز نقش مهمی ایفا می کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه ای جهت گیری مذهبی در ارتباط میان خودپنداره و استرس شغلی بود. روش بررسی: این پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بود. جامعه آماری را کارکنان زن دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی سمنان تشکیل دادند که تعداد ۱۵۰ نفر از آنها در محدوده سنی ۳۲ تا ۶۴ سال به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار سنجش مورد استفاده شامل پرسشنامه های جهت گیری مذهبی آلپورت، مقیاس خودپنداره تنسی و پرسشنامه استرس شغلی موسسه سلامت و ایمنی انگلستان بودند. به منظور تحلیل داده ها، از آزمون های آمار توصیفی و رگرسیون سلسله مراتبی استفاده شد. نتایج: جهت گیری مذهبی می تواند دارای نقش واسطه ای در ارتباط بین خودپنداره و استرس شغلی باشد. افراد با باورهای مذهبی به خودپنداره بالاتری دست می یابند که در نهایت، می تواند در کاهش استرس کمک کننده باشد. نتیجه گیری: استمداد از معنویت و اطمینان از دریافت حمایت های الهی در مواقع نیاز، راهکاری مناسب برای کاهش تنش های شغلی است.

کلیدواژه ها:

Religious Orientation ، Self-Concept ، Job Stress ، خودپنداره ، استرس شغلی ، جهت گیری مذهبی