برنامه ریزی راهبردی و ساختاری با رویکردی بر آمایش سرزمین

تلاش برای داشتن یک برنامه ملی آمایش سرزمین در طول ۳۵ سال گذشته همواره با موانع و چالش های متعددی مواجه شده است. تجربه برنامه ریزی از نوع آمایش سرزمین در ایران موید اتفاقات و تصمیم گیری های پرفراز و نشیبی در ابعاد مفهومی، نظریه ای، تکنیکی، رویه ای، فرایندی، سازمانی و قانونی می باشد که گاه منجر به پیشبرد این امر شده و گاه در جهت به انزوا کشاندن و انحراف از مسیر اصلی حرکت گردیده است. فرآیند برنامه ریزی که کوششی است برای انتخاب بهترین راهکار و فعالیتی عمومی برای رسیدن به هدف تلاش می کند تا چارچوب مناسبی فراهم آورد تا طی آن برنامه ریز بتواند برای رسیدن به راه حل بهینه اقدام کند. محققین، مراحل مختلفی را برای این فرآیند قابل انجام دانسته اند. در این فرایندها ارزیابی به عنوان یکی از ارکان مهم فرآیند برنامه ریزی مورد تاکید بوده است. در حقیقت هدف ارزیابی بررسی نتایج و یا تاثیر یک طرح و احتمالا اصلاح با تجدید نظر در بخش هایی از آن با جلوگیری از تکرار اشتباهات در آینده می باشد. در ارزیابی، ضمن بررسی روند کلی اجرای طرح و پروژه: به تشخیص میزان انحراف اهداف پروژه از برنامه اصلی و عوامل موثر در آن پرداخته می شود. یکی از طرح های منطقه ای که در ایران تهیه می شود طرح توسعه و عمران ناحیه ای (طرح جامع شهرستان) است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، راهبرد ، ساختار ، آمایش سرزمین