ارزیابی و سنجش میزان تاب آوری روستاهای هدف گردشگری(مورد مطالعه: ناحیه اردیبل)

امروزه گردشگری یکی از منابع مهم تولید، درآمد، اشتغال و ایجاد زیر ساخت ها برای نیل به توسعه پایدار بشمار می آید. گردشگری روستایی گرایشی نوین در گردشگری است، که از دهه ۵۰ به بعد مطرح گردیده است. پژوهش حاضر با هدف سنجش میزان تاب آوری روستاهای هدف گردشگری در کانون های گردشگری ناحیه اردبیل انجام شده است، از لحاظ هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی- تحلیلی است، جامعه آماری تحقیق را ۱۱روستای هدف گردشگری ناحیه اردبیل با ۴۲۷۸ نفر جمعیت تشکیل می دهد. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۶۶ نفر برآورد گردد که به تناسب تعداد سرپرست خانوار موجود در هر روستا توزیع گردید. جهت بررسی تاب آوری روستاهای مورد مطالعه از چهار بعد در قالب ۱۰ شاخص و ۳۳ نماگر بر اساس مطالعات سایر محققین بهره گرفته شد. روایی صوری پرسشنامه توسط متخصصین مورد بررسی قرار گرفت و پایایی کل آن بر اساس آلفای کرونباخ ۸۱/۰ برآورد گردید، نتایج حاصل از یافته های میدانی نشان می دهد که ابعاد تاب آوری از دیدگاه روستائیان دارای میانگین های متفاوتی است، بیشترین میانگین مربوط به بعد اجتماعی(۴۲/۳) و کمترین میانگین مربوط به بعد اقتصادی(۸۵/۱) است. همچنین سطح بندی۱۱روستای مورد مطالعه بر اساس تکنیک تصمیم گیری میرکا نشان می دهد هر یک از روستاها در سطوح متفاوتی از تاب آوری قرار داشتند که عوامل مختلفی بر تاب آوری آنها تاثیر داشته است به گونه ای که در بالاترین سطح روستای آلوارس و در پایین ترین سطح روستای کورعباسلو قرار داشت و سایر روستاها نیز در طیفی بین این دو روستا قرار داشتند.

کلیدواژه ها:

سنجش ، تاب آوری ، گردشگری ، روستاهای گردشگری ، ناحیه اردبیل