نقش وفای به عهد در سقوط تعهد

هدف از انتخاب این مقاله بررسی نقش وفای به عهد در سقوط تعهد می باشد که به روش توصیفی و تحلیلی انجام پذیرفت، یکی از مفاهیم بیان کننده ارتباط انسان با خالق خود و انسان های دیگر و همچنین یکی از ارزش های مهم اخلاقی وفای به عهد است. قرآن کریم برای عهد (به طور مطلق) جایگاه و اهمیت ویژه ای قائل شده است. کلمه «عهد» و مشتقات آن ۴۶ بار و کلمه «میثاق» و مشتقات آن ۶ بار در قرآن ذکر شده است؛ بنابراین مشخص است که عهد و پیمان معنی فراوان و کاربردهای زیادی از دیدگاه فقهی و حقوقی دارد که هم شامل تعهدهای خصوصی در میان افراد در رابطه با مسائل اقتصادی و کسب وکار و خانوادگی و امثال آن می گردد و هم شامل عهد و پیمان هایی که در بین کشورها و افراد جامعه برقرار می گردد و از آن بالاتر شامل عهد الهی و بعد معنوی دارد نیز می شود، هم آثار حقوقی و فقهی دارد، که دارای آثار حقوقی بین طرفین عقد می باشد. شکستن عهد و پیمان، مجازات های روحانی، جسمانی و محرومیت کامل از الطاف و عنایات الهی را به دنبال دارد. در آیاتی از قرآن کریم، عهد در مفهوم هایی همچون امانت، امر و دستور، میثاق و عهد با خدا، عهد با مشرکین، و در لفظ هایی مانند ذمه، بیعت و عقد آمده است، از دیدگاه حقوقی منظور از موضوع تعهد آن چیزی است که باید در مقام تعهد ایفاء کرد. در این خصوص، موضوع تعهد ممکن است تسلیم کالا یا انجام عمل یا ترک عمل و یا پرداخت پول باشد. با توجه به اهمیت وفای به عهد از دیدگاه اسلام و تبعیت قواعد حقوقی ایران از قواعد فقهی یکی از مهم ترین آثار وفای به عهد از دیدگاه حقوقی اصل انجام تعهد می باشد.

کلیدواژه ها:

وفای به عهد ، تعهد ، فقه ، حقوق